Edo hala sinestarazten diot nik neure buruari. Bestela, ez dakit nola arrazoitu nezaken oraindik ere aurtengo sanjoanen uholdeak utzi didan nostalgiazko aldarte hau sentitzea. Ziur aski aitzakiatzat baliatuko nuke pandemia, eta hiru urteko zubi luzea pasatu izanak guztioi ere sortu digun herrimin kolektibo hori. Sinesgarri samar geratuko litzaidake, seguru; baina errelato horri faltako litzaioke zerbait, uztail malenkoniatsu honi azalpen ulergarri bat eskaintzeko.
Faltako litzaioke ni neu gehiago biluztea, eta aitortzea nire bizitzako hogeita bost urtean eskola, bidelagun eta bizimodu izandako taldea uzteak ekarri zidala dolu-prozesu luze bat, akaso oraindik ere gainditu ez dudana. Izan ere, mingotsa da hutsunea, bizipenak eta pertsonak hain gozoak izan direnean. Eta zer gozoa izan den entseguetara bueltatzea, hutsunea hain mingotsa izan denean. Utikan, giharretako minak.
«Nire pozagatik, nire plazeragatik eta nire folklorearekiko atxikimenduagatik, bai, baina baita erabaki politikoz ere; gure jaien iruditegian oraindik ere ohikoagoak direlako festetan plaza hartzen duten aitak»
Jarrai nezake oihal emozionalak eranzten, eta aitortu erditu eta ama izan ondotik sanjoanetan dantzara itzultzea bazela nire baitarako ezarritako erronka txiki bat ere. Nire pozagatik, nire plazeragatik eta nire folklorearekiko atxikimenduagatik, bai, baina baita erabaki politikoz ere; gure jaien iruditegian oraindik ere ohikoagoak direlako festetan plaza hartzen duten aitak.
Uste dut, pozak sortutako tristura hori gehiago aletu beharrik izan gabe, aitortutako guztia badela nahikoa arrazoi, ulertarazteko zergatik erabaki dudan gaur hau hemen idaztea. Azkenean iritsi zelako ekainaren 24a, eta atondu genituelako kaleak lizar-hostoz, eta gosaldu genuelako, azkeneko gosaritik hiru urte pasatu zirela ezin sinetsita. Eta uneren batean jakin genuelako, ilara barrutik bizi izango genuela emakume bordon dantzari bat lehenengoz kapitain postuan aritu zen ekainaren 24a. Eta niretzat hau guztia ez da besterik izan, bizitzaren opari bat baino.