Lehia indibidualaren xedeak bere hortan geratzen dira, bakoitzaren jomugan. Barne guduak izaten dira horiek, kanpokoak ere izan daitezkeela ohartzen ez garen bitartean. Bakoitzaren bidea egundokoa dela sinestarazten digute, bakoitzak berea, bere dohatsutasuna, poza, erdiespenak eta helmugak. Zurea lortu gurearen ordez. Izan ere, “Geure” hitzak mina ematen digu, balio ez duenaren premisaz janzten dugu.
Baina eskuburdinak ezin dira banaka hautsi bidean gehiago sortu gabe. Izan ere, zureak haustean beste bati ezarri dizkiozu ohartu gabe. Ondorioz, kolektiboa ala ezer ez, geurea ala inorena. Hori alde batera uztean askatasunaren itxaropen faltsuan erori gaitezke, murgildu. Denbora borrokatzen dugu, kontrakorrontez, berak gu borrokatzen gaituen bitartean. Ezintasunen aurrean begiak estaltzen ditugu, denaren jabe, denaren gai garela errepikatuz, kontrola dugula sinetsaraziz, norbanako indartsuak eta gizarte ahula osatuz.
Bildurrak ez dira aparteko zerbait, bakoitzak era batean ala bestean senti eta eduki ditzazke, baina makina berdinean dute jatorria. Boterea sortzeko bide bakarra kolektiboaren kateak ezagutzea da, zeureak, zure ondokoarenak, harenak eta bestearenak. Antzekotasunak bilatu, elkar entzun, ulertu. Muga berdintsuak dituzuela konturatu zaitezke pixkanaka eta hamarren indarrak bakarrarenak baina grina handiagoa duela ohartu. Botere kolektiboarekin makinak ez du egundoko indarra, izan ere, kateak banaka jartzea baina zailagoa da ehunka helduko dituen segida bat osatzea. Gizarte segregazionalaren erroa hautsita, ez dago albo-katerik.