Bada bizitzan atzera bueltarik ez duen momentu bat, kateez ohartzen garen unea. Hara eta hona ibiltzean, tiratzean, indarra egitean, mugitzean somatzen ditugu kateak, jada ez zaizkigu ikusezinak eta identifika genitzazke. Momentu intimo bezain soziala da eta geure egiten dugu.
Kateen ibilbidea jarraitzen hasten gara, nondik datorren jakiteko; zentimetroka aztertzen dugu, arrastoa galdu gabe, helmugara eraman gaitzan. Eta bapatean, topatzen dugu. Segunduro milioika burnizko kate sortzeaz arduratzen den makina, ikusgarria, erraldoia, beldurgarria. Sistema konplexu zein antolatua, gure bizitza kateatzen duena, gidatzen duena.
Une horretan bi aukera ditugu, bidean buelta hartu, ikusitakoa ahaztu eta kateak onartu, zoriontasun mugatua desira bihurtu. Baina bada beste aukera bat ere, makinari hortzak erakustea, beldurra galtzea, askatasuna eta kateak suntsitzea desiratzea. Gure kateak hausten hasten gara, gure eskuak libratu mailua heltzeko, gure hankak askatu korri egiteko, baina makinaren oinazpian aurkitzen garenean, gure indarra nahiko ez dela ohartzen gara.
Orduan buelta egiten dugu, ez gara ahazten jomugaz, baina bi pauso atzera egin behar ditugu, hiru aurrera egiteko.
Itzuliko gara...