Neskato bat irten zait bidera,
harri urdin baten barrendik nonbait,
eta eskuetan, baina ez isilik,
ogi bat dauka, edo ogi baten oihartzuna;
miraz begiratzen dit, buruz buru,
eta ezin izan dezake izenik edertasunak
begiok ikusi ez baditu, bularron ozentasuna.
Mutu eta ozen eta banindoala pausoa gelditu dut,
eta musuka begiratu diot bekoz beko,
bertarago ezin ausarturik, ezpainetaraino.
Irria eman dit ogitik euripean,
urki bat edo lili bat ematen den bezala,
biluzik akaso, biluzik azkenik gabe,
eta nik orduan eskatu diodan izena,
nik esan diodan fereka bustia
argi galduan behera amildu da,
biok josi dugun amets berberaren jolastokira.