Donostiako portua banketxe txiki bat bilakatzen baita, iraileko lehen bi asteburuetan: aurki gutxi eta ifrentzu asko, edo alderantziz. Eta, argi dago: joan den igandean, Urdaibaik eta Hibaikak jaurti zuten, hobekien, txanpona airera.
Inon paradoxen plazarik baldin bada, ordea, hori Donostiako portua da. Eta ez, bakarrik, palmares loriatsuena - 31, ez 30- duen afizioa etengabeko déjà vuan bizi delako. Traineru errekorgileko prestatzaileak ukatu duelako, joan den igandekoa beren estropada onena izan zenik. Edo, 10 urteko ibilbidea omentzeko kalean argazki erraldoiak jarri dituen antolakuntza berak, oraindik ere, omenduei - txapeldunei- 9.000 euro gutxiagoko saria emango dielako. Edo, herriko arraun taldeen parte hartzea sutsuki defendatu-gauzatu-behartu duen erakunde berberak, herriko brodatzaileak lanik gabe utzi dituelako. Txanpon baten truke, noski.
Honezkero, ez dago maniobra gehiegitarako astirik: aurkia aterako zaio talde bati, eta ifrentzua beste guztiei. Asmatu egin behar, txanpona hiru metrotik gora aireratzen.