Eta suak eta suak daude, suntsitzen dutenak, berotzen dutenak, beldurtzen dutenak, kaosa pizten dutenak, begiradek sortzen dituztenak.. Baina San Joan sua, askoz ere gehiago da: emozioa da, sinesmena da. Erre dezake, argitu dezake, sentiarazi dezake. Isil isilik gaudela urduritasunak dira gorputz solido, zirrara likido, eta suaz berotzen direnean.. badakizue, bai, zer den senti bai baina azaldu ezin den hori.
Zorte ona bilatzeko, uztak betetzeko, natura sentitzeko, izpiritu eta gaixotasunak uxatzeko, edo sinpleki, hainbestetan zurea sentitu duzuna berriz ere bizitzeko. Txiki txikitatik izan da berezia: elkartzeko aitzakia bat baino gehiago, elkarrekin ospatzeko behar bat. Herentzia bat. “Ea noiz saltatzen dugun guk”, azkar hazteko grinaren erakusle.
Eta emozioa ere, erreakzioa: biharamuna. Ekainaren 23koa gaurik motzena izango ez bazen ere, ez genuke lo gehiagorik egingo. Suak itzali baina emozioaren keari alde egiten utzi aurretik janzten ditugu espartinak. Alkandora, gona, gorbata, txalekoa, zapiak, txapela.. Oraindik zu baino lehenago esnatu direnik bada eta begiratzen dituzu irribarrez, babestuko gaituzten lizarrak banan bana jartzen.
Ihintzak txukundutako Tolosa batetik pasiatzen, ondoren urrutitik ikusiko dituzun trajedunak agurtzen dituzu eguzkia ateratzen den bitartean. Lehenengo tiro hotsak, txiribituak, martxak, animoak, polbora usainak eta koloreak nabaritu arte, antzinako milizien modura. Bordondantzariak, krabelinak, korporazioa. Musika banda eta erraldoiak.. sentitzen dituzun kilimak bezain erraldoiak.
San Joan eguna bezperarik gabe ulertzen ez bada.. nola ulertuko da esaten dudana, bizitzen ez bada?”.