Bi (euskaldunek emandako lezioa): Euskal Herriko zonalde erdaldunagoetako gazteekin hizketan, beraien batu (ustez) artifizialarekin lotsa dira. Batek esan ez dit ba herri euskaldunenetan gazteleraz egiten duela, lotsatu egiten delako bere euskararekin!
Ez daude euskalkietara ohituta eta gure zonaldeko euskaldun batekin hizketan hasi eta zerbait ulertzen ez badu "barkatu?” galdetzen dutenean, gutarra gaztelerara pasatzeak ematen dien amorruaz hitz egin didate. Euskara praktikatu nahi dute, eta Euskal Herriko zonalde euskaldunekook erdaraz jartzen ditugu, gauza bat bi aldiz ez errepikatzeagatik.
Sarritan nahi gabe egiten dugu. Historikoki erdaraz egiteagatik jaso ditugun begirada txarrengatik, “hobeto euskaraz ez” entzun dugulako edo kaxeroak garelako. Eta berriro esperientzia txarrik ez bizitzeko, txip automatikoz pasatzen gara gaztelerara. Baina, beraiek euskaraz egin nahi eta a ze euskaldunak garena herririk euskaldunenetakook, euskaraz egin nahi dutenak gazteleraz jartzen baditugu.
Asko ikasi dugu elkarrekin, eta Euskaraldiari inoizko zentzurik handiena ikusi diot gaur. Gure herrietatik ateratzen garenean, inoiz baino biziago erabil dezagun mingaina.
Bizipen bat: Gasteizko plaza batean kide eskoziarrak gaita atera du eta jotzen hasi denean, eskoziar kantu tradizionalekin euskal dantzak dantzatzea lortu dut; une magikoa.
Bigarren bizipena: Taldeko bat Errekaleorren bizi denez, bertan prestatu digute 70 kideoi afaria. Pentsatuko duzuen bezala, ikaragarria izan da: arratsaldetik gauera gu denontzako afaria prestatzeko borondatea azaltzea; gau zoragarrian kalean afaltzea; gaitaz, panderoaz eta albokaz lagunduta dantza egitea…
Ikusten duzuen bezala, gehiago ari gara ikasten elkarren jakintzatik eta bizipenetatik, teorietatik baino.
Muxu eta estutu mordoa denoi!
