Nire Tourra

Denek esaten dizute gogorra dela, luzea, gorabeheratsua. Eta zuk, ezjakintasunak ematen duen felizidade horrekin, ez diezu sinesten. Gero, auskalo zenbat milagarren orria jiratu ostean, txakalaldiak harrapatzen zaitu. Burua galdezka: Gauza izango ote naiz? Ondo ari ote naiz? Zentzurik ba al du honek? Nora noa? Hor konturatzen zara taldekideek eskaintzen dizuten gurpil hori izango dela laguntzarik onena. Eta etsitzea jarraitzea baino gogorragoa delako segitzen duzu, Parisera iristea beste helburu gabe.

Bueno bueno, hainbeste kexa... urtero ateratzen dituk eta 200 lagun Tourrean! Zer edo zer izango dik! Bai, badu: zu bezain jota dagoen jendea ezagutzea, zure gaia onddozaleek basoa baino hobeto ezagutzea,... Eta, batez ere, zure burua proban jartzea mendate bakoitzaren aurrean. Nik azken igoera Renon egingo dut, Nevadan; urtarrilean azken sprinterako itzultzeko. Eta esan nahi dizuet ATARIA-ri esker, astean behin edo, hango gauzen berri emango dizuedala irailetik aurrera: lasterketan ondo noala ikusten ditudan parajeak kontatzeko, batzuetan; larri noanean gehiegi pisatzen didaten ur-potoak botatzeko, besteetan. (Ez da Usabiagaren kronika baina tira... ni ere ez naiz Landa edo Olaberria, zer nahi duzue!).

Bitartean, badakizue, heldu gogor eskulekuei, estutu hortzak eta zorte on zuen lasterketan!