Ez da kasualitatea alua dugunok ahulak izatea. Berezkoak ditugu iztartean dugun hori bezalako zimurrak. Tolesduraz josiak gaude. Nago. Pleguz josten gaituzte. Naute.
Josi-josiak dauzkat feminitatearen eredutik hanka egiteagatik sortutako ubeldurak, aspaldi joan ziren futbol(ari) garaian marimutil ezizena jarri zidaten garaiko ostikoen odolbilduak. Ohikoa bezain neurrizkoa ez izateagatik, inposatutako diskrezioz kanpokoa, lotsagabe izengoitia jarri didate ezagutzen ez nauten lotsabakoek. Ezizenek ubera luzea utzi dute nigan.
Lotsa gutxi omen lotsati izan behar dudanean. Itzalean, ezkutuan, gorde-gordean egon behar dudanean. Orri zuri honetan idazteak, ATARIAko plaza hartzeak, dantzan jartzen dizkit segurantziak; fokupean egoteak, isilpekoak ahoz gora esateak, nahaspilatzen baititu sekretuan ordenatutakoak.
Ordenatu ziguten behar genuela meheak izan itxuraz eta finak izaeraz. Baskularen orratzari ordua seinalatzen uzten ez diodan arren, izterren jolasak seinalea jartzen dit eta kiloen oreka haustean konfiantzaren oreka ez desorekatzen ahalegintzen naiz. Ikaraz. Fina ez izateagatik izu. Idazten dudanaren tonu ez-sotilak zauri gehiago josiko dizkidan beldur.
Eta ez da kasualitatea, uste dutena baino alu ahulagoa dudalako baizik.
Zilbor-hestea mozterako lotzen digute ezaugarri jakin batzuetara. Hankartean daukaguna bezalakoa behar dugu izan. Zakila dutenak kanpora begirakoak, agerikoak, handinahiak, malatsak, gogorrak; alua dugunok barrura begirakoak, apalak, malguak.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagundu iezaguzu. Eduki hau guztia doan ikusten duzu ez dugulako irudikatzen euskarazko hitzik gabeko Tolosalderik. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ezinezkoa litzateke. Zenbat eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da ATARIA: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezuna: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!