Musikazaleen maskarak dira –ziren– musika taldeen kamisetak. Maskarak, ez mozorroak. Zalearen begiak eta belarriak ordezkatzen zituzten; pentsamoldea eta pentsaera. Armarria, ez oskola. Musika zaletasuna ez ezik, balio sistema osoa definitzen zuen soinean zeneraman elastikoak. Ideologia, doktrina filosofikoa. Rolling Stones, Pink Floyd, Sex Pistols edo Ramones. Iruditegiaren panteoian zeinu kapitalista eta politikoez gain, musika taldeen logoak daude. Sinbolo bilakatu diren logoak.
Ameriketako presidentearen zigilua. Olibondoaren adarraren ordez, sagarrondoarena. Beisboleko batea. Arranoak mokoarekin eusten zuen leloa ez zen E pluribus unum. Mundu erdiak soinean daraman leloa da, nahiz eta, ziurrenik, latinezko esamoldea bezain hutsala izan berentzat: Hey Ho, Let’s Go. Ez da musika taldea jada; ez ofizialki, ez sinbolikoki. Ikonoa geratu zaigu.
Pull and Bear. Neguko denboraldia. Rock elastikoak gizonezkoentzat. Testuingurutik guztiz atera dute Ramonesen –eta beste askoren– logoa. Funtsik gabe utzi dute hasierako xedea, apaingarri sinplista bilakatzeko, haratago doan mezurik gabe, erakargarritasun bakarra marrazkia izanik.
Futbola aitzindaria da horretan. Klubak arrakasta sozialaren keinu bihurtu dira, ez koloreekiko sentimendu. Partidistak izan ordez, Ronaldistak edo Messistak –eta ezin zerrenda asko luzatu– bihurtu gara. Kamiseta ofizialez gain, izarrak posean serigrafiatzen dituzte elastikoetan. Jokalari kuttunaren zapatilak Olentzerori, eta jokalari maiteak promozionatzen dituen Armaniak erregeei. Bera izateko desioa elikatuko dute, diru bilketa hezitzaile batean 8 urteko haurrak kromoetako izar bilakatuta.
Xabi Erkiziak zioen bezala, estalitako kontzertuek futbol derbiak dirudite.