Txaloak eta txaloak

Orain arte euskaraz filmatzen denak telebistan izan du zilbor-hestea. Gontzal Argotek Berria-n esan zuen bezala sitcom generoaren nagusitasuna erabatekoa zen eta telebistan erabilitako baliabideak eta errekurtsoak pantaila handira bere horretan eramaten ziren. Hortik Aupa Etxebeste!; Eutsi!; Kutxidazu bidea, Ixabel eta antzerakoak. Filma amaitzean, txaloak eta txaloak.

Aro berri baten hasiera ekarri zuen 80 egunean filmak, mugarri txiki bat izan da. Ahanzturan ditugunak burua eta bihotzaren artean jarri zituen. Debekatu artean loratutako sentimenduak bat egingo dute 50 urte berantiago, lagun izatetik maitale izatera pasako dira, tabua dena pantailaratuz. Atzetik etorri dira, besteak beste, Urte berri on, amona!, Bertsolari, Bi anai, Amaren eskuak, Asier eta biok eta Loreak. Kredituak agertu bezain pronto, txaloak eta txaloak.

Goratu besterik ez dugu egin euskal zinemagileen lana. Kritika erraza egin dugu; txaloak. Etxekoak dira guretzat, gure sentitzen ditugu, eta zaila zatzaigu distantziatik ikustea; baina euskal zinemaren berezko lengoaia eraiki dezagun eta euskara helburua izan ez dadin, baizik eta tresna, ezinbestekoa zaigu kritika konstruktiboa egitea.

Euskaraz filmatzen denaren loraldia bizi dugu. Azken astean lore bat gehiago, Lasa eta Zabala izan zen estreinakoz, Leidorren. Txaloak egon dira, baina egon daitezela hobetzekoak ere bai.