Ez zioten interesik pizten 4. mailako edukiek, eta horietan sakondu nahi zuenean irakasleak moztu egiten zion segidan, ez zekielako nola kudeatu egoera hori. 5. mailakoen gelatik lanak lapurtzen hasi zen, zakarrontzitik soberan ateratako kopiak hartu eta bere zakuan gordetzen zituen klandestinoki, etxean bere jakinmina asetu nahian. Lagunekin ere liskarrak izaten hasi zen, bere amorrua azaletik dariola zebilen. Inork ez zuela ulertzen sentitzen zuen, bakardadea eta noraeza. Behinola, gaitasun haundiko umeei buruzko elkarrizketa bat irakurri zuen Tolosaldeko Atarian. Begiek diz diz egin eta lasterka hasi zen batera eta bestera, munduko deskubrimendu haundiena egin balu bezala. Gau horretan denek negar egin zuten etxean.
Zein talentu beharra dugun herri honetan eguneroko erronkei kalitatez aurre egin ahal izateko, negozio eta botere gosetik urrun. Eta zenbat talentu alferrik galtzen dugun, sinpleki deskubritzen ahalegintzen ez garelako.
Ikastolan aspertu egiten zen. Aspertu besterik ez, azkenerako. Ez zuen joan nahi, goizero gogorarazten zien etxekoei. 9 urterekin.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagun gaitzazu . Eduki hau guztia doan ikus dezakezu euskarazko hitzik gabeko Tolosaldea ez dugulako irudikatzen. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ez litzateke posible hori. Gero eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da Ataria: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezun hori: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!