Urtean zehar kanpoko mozorroak ez eta barrukoak ere gordetzen baititugu kaxetan, erabiliak izateko prest.
Norberaren katamaloez ari naiz, haien atzean ezkutatzeko erabiltzen ditugunez. Hauek ez dute kolorerik, ez formarik, ez ditugu gorputz gainean ezartzen, gorputzaren zati baitira.
Ikusgai bezain ikusezinak dira mozorroak, ikusgaiak dira bakoitzak erraz ikusten dituelako, parean dugunaren arabera momentukoa aukeratzen dugu, irribarre handi bat marrazten digun mozorroa kasu, kontziente gara, behar dugu.
Aldiz, ikusezinak ere izan daitezke besteen begietan, inozentzia hutsalaz, parean dugun pertsonaren arrastoak zintzoak bistaratzen baititugu, errealak.
Batzuetan ordea, mozorroek ez dute balio honen atzean dagoena ondoegi ezagutzen dutenen aurrean, momentu horietan katamaloa eranzten zaigu, eta gu berarekin batera erortzen gara.
Ihes egin nahi dugunean janzten ditugu mozorroak batzuetan, edo mugitu nahi ez dugunean besteetan. Lagunekin hitz egiterakoan, gurasoekin, ezezagun batekin… momentu horietan mozorrotzen gara, izan nahi duguna alde batera utzi eta ez garenaz inbadituz. Estalki hauek pertsonalak dira, ez beste inorenak.
Atzean dagoena aldiz denok gara, gutako bakoitza, norberaren beldurrak, pozak, tristurak eta isiluneak.
Sozialak bezain intimoak dira mozorroak, eta geure egiten ditugu. Zuloak estaltzen dizkigu, baina ez ditu betetzen.
Mozorroek aldatzen gaituzte, beraiekin batera antzezten dugu, egiazkoak direla ikusarazteko, batzuetan gu geu ere engainatzeko.
Ez dakit egunero zenbat erabiltzen ditugun, kaxatik atera eta sartzen goaz etengabe, eranzten ditugun bakoitzean geure zati bat kentzen digutela ohartarazi gabe.
Urteak aurrera joan ahala inauterietako mozorroak pilatzen joaten dira, baita geureak ere. Lehenak urtean hirutan soilik erabil ohi ditugu, bigarrenak egunero daramatzagu gainean.
Beraz, etengabe mozorrotuta bizi garen heinean, mozorro bera ere bihurtzen gara. Estalpean ba al dago nor-nor, ala momentuko mozorroa al gara, barnetik hutsa eta kanpotik apaindua.