Baina hizkuntzak baditu bitxikeriak. Esaten da hizkuntza batek herri baten mundu ikuskera islatzen duela, horren arabera sortua delako. Eta euskarak badu beste hitz bat denbora deskribatzeko, latinetik jasotako tempora honekiko alde nabarmena duena: astia.
Astia ez da inoiz joaten; izan egiten da, ukan. Baduzu, edo ez. Ez dago mugimenduan, eta ez doa inora. Baina hori baino are garrantzitsuago, hartu egiten dira. Eta hor, hizkuntzak ahaldundu egiten gaitu, gure kontroletik at, hatz artetik irristan zihoan denbora hari heldu eta astia hartzeko. Bai, gaur hartuko dut tarte bat irakurtzeko… Bai, badut astia zurekin kafetxo bat hartzeko…
Jabekuntzarena eta ahalduntzearena pil-pilean ditugun garaiotan, dimentsio honi ere neurria hartu behar diogu. Denborari ihes egiteko ahalmena kendu, eta gu geu egin astiaren jabe, nahi dugun moduan eta nahi dugunarekin erabiltzeko. Ni neu jabekuntza prozesu horretan murgildu naiz, eta horregatik, hauxe izango da Atarian idatziko dudan azken gogoeta, momentuz. Nork daki, agian, aurrerago, hartuko dut berriz ere astia honetarako… Bitartean, ondo izan.