Azken batean, horrek guztiak injustizia bikoitza eragiten du: ekologikoa, ekosistema osoak suntsitzean (zuhaitzen eraitsia, energia fosilaren gehiegizko erabilera, basamortutzea gero eta handiagoa, etab.); eta soziala, mundu mailan pobrezia eta miseria areagotuz.
Badirudi hamarkada bat baino ez dugula CO2 isuriak gutxienez erdira murrizteko. Bestela 1,5 gradu zentigraduko berotzea lortuko dugu, eta horrek naturaren suntsipen larria ekarriko luke, milioika emigratu klimatiko, haien nazioak beroaren eraginez bizitzeko eta ekoizteko ez bailirateke gauza izango; gainera, egungo COVID-19a baino okerragoa den birus bat ager liteke.
Une batzuetan, gure planeta urdinari begiratzen diogu eta nahiko ilun ikusten dugu; are gehiago, munduko panorama inoiz baino ilunagoa da
Zalantzarik gabe, funtsezkoa da natura salbatzea eta, horrekin batera, gu geu ere bai. Uste dut funtsezkoa dela domeinuaren edo nagusi izatearen paradigmatik (naturarekin loturarik ez duen eta bere burua haren jabe eta menperatzailetzat hartzen duen gizakia) gizatasunaren paradigmara (Giza Eskubideena) igarotzea, gizakia naturaren parte eta gizakien eta naturako gainerako izaki guztien anaia eta arreba sentituz. Edo kosmosean emandako ondasunez abusatzeagatik zulora joaten ez bagara. Eta horrela gertatzen da, lurra gaizki tratatzen badugu, geure buruari kalte egiten diogula. Ez al da horrela? Ze gogorra bizi nahi eta ezin bizi. Pausorik pauso sendo aurrera, ez dezagula itxaropena galdu. Inoiz ez izatea baino berandu izatea hobe.