Indarrean dagoen 1985ko Legearen arabera izendapen hori oso-osorik, baita hamabi epaileena ere, Kongresuari eta Senatuari dagokie.
Begi bistakoa da eztabaidaren ardatza dela organo horretako kideak alderdien kuoten arabera banatzeak dituen arazoak. Agintaldi bakoitzean gauzatuz eta areagotuz joan diren arazoak, Konstituzio Auzitegiak bere garaian horretaz ohartarazi arren.
Kontua da gaia gero eta gehiago korapilatu dela eta egoerak okerrera egin duela, ustekabeko puntu bateraino non, nire ustez, ezinezkoa den harreman toxiko hori bideratzea eta politikaren eta botere judizialaren gobernu-organoaren arteko harremana egokia izatea.
Asko dira aztertu beharreko alderdiak, baina niretzat larrienak diren arazoetan jarriko dut arreta.
Bada alde bat bereziki deigarria dena: bost urteko agintaldia duen organo horrek bi urte eta hiru hilabete daramatza luzatuta. Eta oraindik ere garrantzi handieneko gaiak ditu esku artean, eta ez soilik goi-kargu judizialen izendapenak. Nola liteke denbora honetan guztian, egondako ezegonkortasun politikoa alde batera utzita, berritu ez izana? Noraino iristen da eginkizun horretara deitutako legebiltzar-taldeen arduragabekeria-maila?
Auzitegi Konstituzionalak ohartarazi zituen akats guztiak gertatu dira. Orain adostasun prozesu bat dela esan arren, hori gezur hutsa da; izan ere, komunikabideen berrien arabera, alderdi batzuen artean nortzuk ere ez dago argi- izendatu beharreko hogei bokalen kopurua edo kuotak banatzea baino ez zen adostuko, hau da, kuota hain arbuiagarriak. Adostasun berezi horretan, beto pertsonal gurutzatu lotsagarriak ere gertatzen ari dira, arrazoi ideologikoengatik eta, batez ere, pertsona horiek egindako lan judizialaren edukiagatik.
Era berean, esperpentikoa da, eta ageriko legeari iruzur egitea, organo horretako Presidentea hitzartzen ari dela, eta hori, aldiz, BJKNari berari dagokio eratzeko bileran. 2008an gauza bera gertatu zen: Rodriguez Zapatero Gobernuko Presidenteak Carlos Divar Presidente izatea eta PPk presidenteordetza izatea proposatu zuen. Eta lotsa bikoitza izan zen, organo horretako kide bakar bat ere ez baitzen aurka agertu, baizik eta aho batez hautatu zuten Presidente hori. Zer itxaron une horretatik aurrera? Zer legitimitaterekin, autonomiarekin eta sinesgarritasunarekin jardun lezakete?
Orain arteko esperientziaren ondorioz, ulergarria da zalantzan jartzea BJKNaren autonomia, haren benetako gaitasuna eta bere eginkizunak betetzeko legitimazioa, eginkizun horien artean, independentzia judiziala bermatzea nabarmentzen delarik.
Epailetzan eta, are larriagoa dena, herritarren artean, sortzen dira zalantzak, eta, ondorioz, botere judizialaren independentzian dagoen mesfidantza.
Epailetzan eta, are larriagoa dena, herritarren artean, sortzen dira zalantzak, eta, ondorioz, botere judizialaren independentzian dagoen mesfidantza.
Baina, batez ere, non geratzen dira justiziaren arazo larriak, benetako babes judizialari eta bidegabeko atzerapenik gabeko eta organo benetan independenteek emandako prozesu bati herritar guztiok aitortuta daukagun giza eskubidea? Horregatik, eta ez beste arrazoi batengatik, ari naiz honetaz.