zainak elurrak hartu zitinan,
iruntzitik jo nain heiagorak
eta erlojuen kondena beltzak,
eta esan ez den guztiak,
bide ilunetako lertxunek
elkarren kontra jartzen gaitizten,
bularrez bular eguzkitara.
Itzuliko naun,
hire munduan utzi ninan gorputza,
eta txoritan nabilen sorgortua,
umezurtz piztien besoetan,
zutaz galdezka azarorik gabe,
zor bat dizudala opari,
naizen minaren alegoria.
Itzuliko naun, maite,
ibaiak gain hartu zion leialtasunari,
hire izerdia galdu dinat bidean,
hire mitxoleten erlantza,
eta ez banatorren gaurko,
ez banagok etzi hire haginetan,
irten hadi kamiora gatzez beterik,
galde ezan nitaz bekatu denen emetasunean.