Ahaztuak

Nor bere etxean egonda ere, lau aitona-amonak hain hurbil sentitzea luxu bat izan da, gurasoen eta izeben zaintza lanek ahalbidetu dutena, hein handi batean. COVID19-aren harira ezarri dituzten neurri eta debeku asko oztopo izan dira beraien bizimoduari eta osasunari eusteko, baina muga horien guztien barruan, esan daiteke, euren erabaki propioak hartu ahal izan dituztela. Gure burbuiletan murgilduta egon garen —eta jarraitzen dugun?— bitartean, ordea, zer gertatu da bakarrik edota zaharren egoitzetan bizi direnekin?

Harrerara iritsi orduko, maskara, kristalezko babesa eta eskularruak jantzi, oihalezko poltsa plastikozko poltsa batean sartu eta ondo itxi... Astronauta espazio-ontzira bidean nola, egoitzako korridoreetan barrena, amona bisitatzeko gelara iritsi, zer eta eta bi metroko egur zati baten punta batean esertzeko; bestean, bere amonaren begien irribarrea, nekea eta bakardadea. Hiru hilabete elkar ikusi gabe egon ondoren, orain bi aste bizitutako egoera da, lagun batek kontatu didana, kartzelako bisita baten deskribapen oso antzerakoa. Zer hausnartua eman dio. Baita niri ere bere hausnarketek.

Izan ere, fase berri honetan, hondartzako harea sentitu dezakegu oinetan, Uzturreko haizea aurpegian eta gin-tonic baten freskura ezpainetan, gure (sasi)askatasunaren trukean, urrats horiek egiteko antsietatearekin batera, krisialdi honek gehien kolpatu dituenak ahaztu ditugun bitartean —pertsona helduak kasu—. Egun batetik bestera.

Aitonak dei telematikoak egiteko adina esfortzu egingo bagenu ohitura batzuk aldatzeko, ziurrenik justuagoak izango ginateke hilabeteotan hain presente izan ditugunekin, txalo egin diegunekin edota agur esan digutenekin. Beharra bezalakorik ez dago gauzak aldatzeko borondatea pizteko. Aldaketarako premia hori birus batek azaleratu diezaguke egun batean, eta 'normaltasun berriak' estali hurrengoan, baina bizirik dirau eta kolpatuko gaitu berriz ere, guk planeta kolpatzen dugun indar berarekin.