Baina, hara non, aldi berean antzerkizale eta aktore ere bagarela uste dut. Sarritan praktikatzen dugula arte diziplina zinez polit hau. Ez agertokian ordea, kalean baizik.
Ez dugu Joxe Ramon Soroizen inbidiarik zerbaitekin ados ez bagaude ere baiezko biribila ematen diogunean, ingurukoek zer pentsatuko ote dutenaren beldurrez. Ez eta izateko era aurre-fabrikatuak darabiltzagunean, bestela taula-gainean lekurik izango ez dugulakoan.
Esan beharrik ez dago, ordea, badirela geure agertoki gizatiar honetan geu baino lehen Donostia antzerki saria irabaziko dutenak. Txapela kentzeko moduko aktoreak. Izar hutsak. Ikaragarria milioika euro lapurtu ondoren biktimaren paperaren interpretazioa. Ikusgarria mezu populistei forma serioa eman eta jende andana bereganatzeko ahalmena.
Bakoitza bere neurrian, baina gehienok aktore. Txikitatik gidoia ongi ikasiak, gidoiz kanpoko inprobisatzeren bat eginez gero atentzio deiak jasotakoak asko.
Utz ditzagun eszenak eta sekuentziak teloidun antzerkirako. Ahantz ditzagun gidoi zaharkituak inprobisatzeari bide emateko. Izan dadila goiz bakoitza obra original baten estreinaldia. Ez dugu seguruenik ere saririk irabaziko, baina benetakoak izango gara ordainetan.
Antzerkiaren Nazioarteko Eguna gaurkoa. «Zinemarekin konparatuta zein ikusle gutxi dituen», «kultura aurrekontuetatik zein gutxi jasotzen duen» edo «hainbeste antzerki-talde euskaldun eta on izanda zein kasu gutxi egiten diegun» bezalako esaldiei lotuta joaten den eguna berau. Kexa guzti hauekin ados.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagundu iezaguzu. Eduki hau guztia doan ikusten duzu ez dugulako irudikatzen euskarazko hitzik gabeko Tolosalderik. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ezinezkoa litzateke. Zenbat eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da ATARIA: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezuna: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!