Ez zen makala izan, beraz, nire harridura, paziente goierritar harekin euskaraz hasi zenean. Gaixo zahar hark goierritar azentu itxi porrokatuan kontatzen zizkion sintomei euskara baldarrean erantzuten zien honek. Motelak izaten ziren bien arteko elkarrizketak, «errepika mesedes?» askokoak. Medikuaren aurpegiak zoramena islatzen zuen agureak estamaoko trixturea zeukala edo mukiek enbaazo eitten ziotela kontatzen zionean. Berdin zen ordea. Paziente hark ospitalean pasa zuen astebetean ez zuten egin hitz bat bera ere gaztelaniaz.
Ikusitakoa ikusita, nirekiko tratua gaztelaniaz izateak sortzen zidan niri trixturea, nahiz eta berak esan distantzia motzetan euskaraz ez zela eroso sentitzen eta barkatzeko, praktika gehiago behar zuela. Gaztelaniaz ongi moldatzen ez ziren gaixoekin euskaraz egitea betebehar moduan hartzen zuen nonbait, nahiz eta berari erraza ez egin.
Horregatik, garbi daukat ez dela mediku hau barrua sutu behar didana. Ez behintzat, beste batzuk, euskaldun zaharrak izan eta hala ere paziente eta lankideekin gaztelania batuan dabiltzan bitartean.
Tristea da hau esatea, baina nahikoa egin du.