Inurriak lehen bertsoekin hasi ziren pasilloetan gora eta behera. Bertsolarien jardunaren erdi-erdian eskailerak jaitsi zituenik ere izan zen. Une gorena bertsoa amaitzear zenean etortzen zen. Jende andana korrika harmailetatik at, eta aurreko bertsoan beste hainbeste egin zuten guztiak eserlekuetara, aretoari Abandoko geltokiak puntako orduan duen giroa emanez. Harrigarria zenbaiten bi bertsoz behin pixa egiteko beharra.
Ez ziren nolanahikoak izan ingurukoon aurpegiak gai-jartzailea ikusle haien mugitzeko beharraz eta barruan erretzen ari zirenez kexatu zenean. Burua gora eta behera gogotsu astinduz adierazi genion, txaloka, gu ere ados geundela kexuarekin. Inurriek berdintsu jarraitu zuten ordea, pasilloetako hautsa harrotuz.
Goizekoak oraindik buruan bueltaka, autoan ogitartekoa jan ondoren aretoan bueltan ginela etorri zitzaidan irrika ate-joka, bota nuen eskua berokiko poltsikora eta atera zigarroa. Debekuei eta besteekiko errespetuari bost minutu sabatiko eman eta harmailen atzean erre nuen, erdi ezkutuan. Total...
Arratsaldeko saioan ere ez zen gai-jartzailearen bekozko beltzik falta izan jendeari geldi egoteko eskatuz eta hura kerik gabeko gunea zela argi utziz. Nire ingurukoek goizeko buru-astintze eta txalo berberekin erantzun zioten, nik, behera begira, berokia ongi tolesten nuen bitartean.