Bada, emanaldirako hiruzpalau ordu falta direnean —eta neronek planaz galdetuta— hara non esan didaten ezin dutela joan, biak asteburu pasako plana egina dutela. Aaaa. Aibaaa. Baleba. Inporta ez didan itxura egin dut, baina nabarmena da ez dela keinu polita izan (trankil, maite zaituztet oraindik).
Iritsi da emanaldiko ordua. Iluntzeko 19:30ak, ostirala. Andoaingo Basteron jende mugimendua hasi da. Lagun taldeak aurrera eta atzera, alai eta pozik, berbaroan sumatzen da asteburuko irrika eta aldarte ona. Eta ni hor bakarrik, telefonoari begiratzeko tentazioari eutsiz, disimuluan denbora egin nahian inork bakarrik ikusi ez nazan, barne borrokan ezer txarrik egin ez eta erridikulu sentitzen naizelako. Eskerrak goialdeko butakan tokatu zaidan, nire desgrazia oharkabean pasatu dadin sikiera. Eta eskerrak emanaldira joan nintzen. Anton Telleriak ederki asmatu zuen nire tentsioak askatzen. Gozatu nuen, barre egin nuen eta neure buruari berretsi nion lagunen faltan, nahikoa eta sobera nintzela ni neu.
«Antton Telleriak ederki asmatu zuen nire tentsioak askatzen. Gozatu nuen, barre egin nuen eta neure buruari berretsi nion lagunen faltan, nahikoa eta sobera nintzela ni neu»
Aitortu behar dizuet garaipen txiki bat bezala bizi izan nuela saio hartakoa. Ez bainuen dudarik egin salduta geratuta ere joan egingo nintzela. Eta hala, nire 34 urteetan lehenengo aldiz joan naiz konpainiarik gabe emanaldi bat ikustera. Kosta zait, baina uste dut ez dela azken aldia izango.