Niri ez zait zaila egin, ez naizelako bueltatu. Arrazoiak nire golkorako gordeta, ikusi ditut aurpegi zimelak eta eroritako animoak, hurrengo oporraldia noiz den kalkulatzen hasitako egutegiak. Horrelaxe bizi gara: lan-sistemari lotuta, soldatatxo (miserable bat?) eta jaiegun eskas batzuk izatearen truke.
Baina batzuetan egunerokoak gainezka egin, eta badira ezetz esatera ausartzen direnak. Ezetz gustuko ez duten lanari; ezetz ordu arteko presio eta oreka faltari; ezetz erritmo azkarregi eta frenetikoari; ezetz denbora larregian eroandako maskarari. Edozein arrazoi tarteko, badira euren buruarentzako denbora amaigabe zein intermitentea hartzen duten ausartak. Stop. Reset. Miraz eta inbidiaz begiratzen diet, nortasuna eta balentria behar baita horrelakoak egiteko.
«Esango nuke korrontearen kontra dabiltzan horiek guztiek bizi dutela benetan bizitza, bere betetasun osoan»
Egin memoria. Gutako edozeinek du inguruan dena utzi eta bizikletaz kontinente osoa zeharkatzea erabaki duen bizizale horietakoren bat. Edo bizitza osorako lan finkoari uko egin eta artista izateko apustua egin duen ero hori. Edo isildutako guztiak kontatzeko beharra sentitu eta maisulan bat sortu duen herriko ezezaguna. Esango nuke korrontearen kontra dabiltzan horiek guztiek bizi dutela benetan bizitza, bere betetasun osoan.
Eta gainerako gehienok konformatu egiten gara, edo gustura gaude, zertarako gehiago. Hobeto ezagutzen dugun bizilegearekin. Gaizki ulertu gabe, hori ere bada aukera ona: arrazionala izatea, bizitzari gehiegi ez eskatzea, daukazuna —ez baita gutxi!—balioesten jakitea.
Zaila da egonkortasunaren epelari ihes egin nahi izatea. Eta nik nire goxotasunetik bada ere, miresmenez begiratuko diet beste behin. Zaila delako korrontearen kontra igeri egitea.