Asteburu honetan Irunen galdutako partidua komentatu baino, kronika hau taldea animatzeko eta burua altxatzeko erabili nahi dut. Egia da entrenamenduei ez diegula etekin handirik ateratzen, eta gainera arbitroak eta zortea ez dira gure aldekoak izan azken nor gehiagoetan. Baina hori alde batera utzi behar dugu, eta akatsengandik ikasiz aurrera aterako gara. Nik, beste askok bezala, taldean sinisteten dut.
Potentzial handia dugu, baita jendearen babesa ere, eta aurrean, oraindik kontziente ez garen aukera paregarea. Beraz, aukera hau aprobetxatu eta denon artean animatuz sentsazioak berreskuratzen joango garela ziur nago.
Bukatzeko, taldeko «kubanaren» partetik: faltan botako zaituztet. Zuek eta baita suizidak, plantxak, sistemen errepasoak, ekipoko farrak… Eta Krisek dioen bezala «Si se puede, si se puede». Beraz lanean jarraitzea eta sinistea besterik ez zaigu falta.
Aupa neskak eta aurrera!
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagundu iezaguzu. Eduki hau guztia doan ikusten duzu ez dugulako irudikatzen euskarazko hitzik gabeko Tolosalderik. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ezinezkoa litzateke. Zenbat eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da ATARIA: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezuna: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!