Maskarak

Igaro dira inauteriak, erantzi ditugu maskarak, plastikozko maskarak behinik behin, azal-haragizkoak bistan utziaz, berriro gu izatera pasaz, gure ni-ak jendaurreko bihurtuz. Gure  -ak aldatzen baititugu momentuaren arabera. Gure izaera, jokaera, hizkera aldatu egin ohi ditugu, hala nola besteek gu ikusten gaituzten modua.

Ez dugu berdin jokatzen gure familiarekin gaudenean edo lagunen artean. Ez gara berdinak bikotekidearekin, bikotekide ohiarekin edo bizilagunarekin. Lanera goazenean, eranzten garenean (gaituztenean), bakarrik gaudenean, agertoki gainean.

Rol bat jokatzen dugu gauden pertsona ororekin, pertsona hark ezagutu gaituen (eta sarri aldatzea kostatzen zaigun) moduko rola. Ez gara pertsona bera txikitako lagunekin gaudenean, kuadrillarekin, unibertsitateko kideekin ala Erasmusean ezagututako jendearekin elkartzen garenean. Eta janzten dugun ni-ak sentiarazten gaitu (des)erosoago, niago, ezezagunago askotan.

Katamaloak, maskarak, sarri aldatzen ditugu, askok irudipena baitu garela, naizela, halako edo holako. Gu gara, (ni naiz, poeta tristeak zioen bezala) ikasle zintzoak batzuentzat, festazaleak besterentzat, erromantikoak ala zinikoak, konprometituak edo axolagabeak, abstraktuak, maltzurrak, gatzgabeak, graziosoak, hipokritak, je suis basque, je suis moi...

Ezin ahaztu interneteko alter egoak, mezu sekretuetako heteronimoak, gure ametsetako edo tiraderako koadernoko ni-ak, gezurretako iraganak... gure ni zerrenda luzatzeko.

Horiek guztiak gara gu (ni). Luigi Pirandellok zioen bezala bat bakarra gara; baina inor ez eta ehun mila aldi berean.

Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagun gaitzazu . Eduki hau guztia doan ikus dezakezu euskarazko hitzik gabeko Tolosaldea ez dugulako irudikatzen. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ez litzateke posible hori. Gero eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da Ataria: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezun hori: egin zaitez Atarikide!


EGIN ATARIKIDE!