Ez dugu berdin jokatzen gure familiarekin gaudenean edo lagunen artean. Ez gara berdinak bikotekidearekin, bikotekide ohiarekin edo bizilagunarekin. Lanera goazenean, eranzten garenean (gaituztenean), bakarrik gaudenean, agertoki gainean.
Rol bat jokatzen dugu gauden pertsona ororekin, pertsona hark ezagutu gaituen (eta sarri aldatzea kostatzen zaigun) moduko rola. Ez gara pertsona bera txikitako lagunekin gaudenean, kuadrillarekin, unibertsitateko kideekin ala Erasmusean ezagututako jendearekin elkartzen garenean. Eta janzten dugun ni-ak sentiarazten gaitu (des)erosoago, niago, ezezagunago askotan.
Katamaloak, maskarak, sarri aldatzen ditugu, askok irudipena baitu garela, naizela, halako edo holako. Gu gara, (ni naiz, poeta tristeak zioen bezala) ikasle zintzoak batzuentzat, festazaleak besterentzat, erromantikoak ala zinikoak, konprometituak edo axolagabeak, abstraktuak, maltzurrak, gatzgabeak, graziosoak, hipokritak, je suis basque, je suis moi...
Ezin ahaztu interneteko alter egoak, mezu sekretuetako heteronimoak, gure ametsetako edo tiraderako koadernoko ni-ak, gezurretako iraganak... gure ni zerrenda luzatzeko.
Horiek guztiak gara gu (ni). Luigi Pirandellok zioen bezala bat bakarra gara; baina inor ez eta ehun mila aldi berean.