Pospoloekin konpondu izan dituzte auzoko liskarrak, horrela garbitu dituzte lurrak edo distraitu dute polizia. Baina errealitate aldaketak, kontrolagaitz bilakatu du egoera. Landa eremu utzi bat, zahartua.
Oinordekotzagatik, errentagarritasuna galtzeraino, geroz eta zati txikiagotan banatu diren jabetzak. Besteak beste, paper fabrikek bultzatuta eukaliptoz jositako lurrak (sua maite duen landarea, sua maite duten herrian).
Tragedia bakoitzak berarekin omen dakar zerbait ona. Erraza ez den arren, distantzia honetatik, poz apur bat sentitu dut sugarrei begira. Batzuek su-piztaile terroristak aipatzen dituzten bitartean (betikoek dena terrorismo hitzarekin konpontzen baitute), beste batzuk lurralde antolamenduaren eztabaida mahai gainean jarri dute. Eta hortxe daukagu ondorengo urteetako erronka nagusienetako bat. Desberdintasun nabariekin, baina hemengo eta hango errealitateak ez direlako hain ezberdinak.
Lurren gehienak esku pribatuetan egonagatik, lurraldeak ondare komunala izaten jarraitzen du: elikagaiez, ekologiaz eta nortasunaz ari garelako. Baina, eguneroko politiketan landa garapen orekatu baten aldeko apusturik egin ezean, lurjabe eta zaindari diren horiek jabe huts bihurtuko dira. Ondarea bezalaxe, erantzukizuna ere komunala da.