Hartxintxar izan ginen Itoitzen eta Lemoizen. Hala izan gara eta bagara, AHTaren proiektuan eta errauskailu madarikatu honetan. Harri koxkorrak gara errefuxiatuak autokarabanetan sartuta muga pasatzen saiatzen garenean. Hola, muy buenas esan eta, hala ere, euskaraz hizketan hasten garen bakoitzean. Etxe bat okupatzean edo gaztetxeak autogestioz aurrera eramaten ditugunean.
Hartxintxarrak gara gure sexuak ez duela gure generoa baldintzatzen esaten dugunean, hankarte berdinekoak gustatzen zaizkigula esandakoan, haur bat izan nahi dugula eta haur horrek aita-amak beharrean bi aita izango dituela adieraztean, ez dugula ama izan nahi aipatzean, ez garela panpinak aldarrikatzean. Goxo esanda ulertu ez eta oihuka, inoiz baino harri koxkor zikin eta deserosoago bihurtuta, bularrak agerian eliza batean sartzean, paretak morez pintatzean, gorputzak odolez margotu eta lurrean etzatean.
Hartxintxarrak gara «etxean nahi ditugu» esaten dugun bakoitzean, ekitaldi ponpoxoak aldarri oihuekin eteten ditugunean. Hartxintxarrak dira / gara Luhuson atxilotu zituztenak / gintuztenak. Hartxintxar izango gara urtarrilaren 14an Bilbora joango garen guztiok. Txuri beltzeko mundu honetako koloreak gara, lurperatutako errealitateen ahotsa, bertsio ofizialen beste aldea. Ez dago pausu ziurrik zapatetan.