Baina niri orain beste salerosketa batek kezkatzen nau: beldurraren salerosketak. Zenbateraino neurtzen dugu, edo jabe gara besteoi transmititzen edo helarazten dizkiguten beldurrez? Eta gugan pisua hartzen dutenez? Lagun baten zain nago. Oinarria burdinez, eta eserlekua egurrez estalitako banku batean eseri naiz haritzaren hostoek gerizpea ematen didaten bitartean. Eta badirudi, tarte batez itxarotea tokatzen zaidala. Bospasei urte dituen haur batengana joan zait begirada. Bi gurpildun bizikletarekin dabil oinak lurrean arrastaka dituela, hara eta hona. Lehenengo, lurrean aurkitzen dituen hostoak zapalduz —ginkana eder bat sortu du, eta hostoak kraskatzeaz gozatzen ari da labirinto formako segidak sortuz—, ondoren, abiadura pixka bat hartu eta hanka sendoekin bat-batean frenatuz dabil jolasean. Harro. Harrigarria egiten zait amonaren hitz jarioari nola egiten dion ez entzunarena: «Ez zaitez hain azkar ibili, galtzak urratuko dituzu, kontuz aulkiaren ertzarekin, deskuiduan kolpe ematen badiozu danbateko ederra hartuko duzu! Gero ez etorri niregana min hartu duzula esanez, ados? Begiratu mesedez, aulkian neska bat dago eserita». Eta azken esaldi honekin niri begira geratu da amona. Irribarre ahul zein lotsati batekin konplizitate bila.
Amonaren laguna nirea baino lehenago iritsi da, banekien denbora tarte bat geratzen zitzaidala. Eta haurrak bere horretan jarraitzen du. Amonak orain lagunarekin dihardu berriketan. Beno, bera hizketan eta laguna isilik, lehen biloba bezala. Bilobari saldutako beldurren berri ematen ari zaio lagunari. Eta honela dio: «...Ikusten duzu nola dabilen. Nola egongo da ba prest mundu honetarako ez badiogu munduan zer dagoen erakusten. Beldurgarri dago, udako suteek Eivissako lursailaren tamaina erre omen dute, eta Gazako albisteek oilo-ipurdia jartzen didate, auskalo oraindik ere guda noraino iritsiko ote den!». Nire laguna iritsi da, gogoz besarkatu dut.
«Kontua da ez dugula beldurrik behar alferrikako arriskurik sentitzeko. Beldurrak gerta daitekeen zerbaitetan jartzen du fokua»
Eta arratsaldeko azenario tarta eta kafe artean laguna eta ni gogoeta hauetan gabiltza: kontua da ez dugula beldurrik behar alferrikako arriskurik sentitzeko. Beldurrak gerta daitekeen zerbaitetan jartzen du fokua, sekula ez da orainean gertatzen den zerbaitez ari. Iraganeko patroiek edo etorkizunean gerta litekeenak kezkatzen gaituela. Eta inteligentea, oso inteligentea izateak, edo ikasketaz beteta egoteak ez dizu garuneko garapena eta kontzientzia parean egotera ziurtatzen. Pertenentziek, adinak, bizilekuak, ideologiak, generoak edota curriculumak bere horretan ez baitute norbanakoaren askatasuna definitzen.
Ez gaitezen beldurraren salerosketa labirintikoetan galdu. Bizikletaren abiaduraren tamaina, haurraren hanken indarraren parekoa baita!