Zer nahi genuen ez genekienean joaten ginen, alkohol ttantta bat edan eta norbaiten iritzia entzutera. Edota ia inoiz ez bezala gure barrena irekitzera, erlaxatzera, oraindik gainditu gabeko hesiak ilusioz behatzera, mundua konpontzera, ligatzera. Egunean zehar hain gutxitan sakontzen diren elkarrizketak izatera…
Berdin zion arrazoiak, gerta zitekeenaren intrigaz ateratzen zinen etxetik eta konturatzerako sei bat lagunek inguraturiko mahai borobilaren bueltan aurkitzen zinen. Entzuten, eta entzuna sentitzen. Azkena egindako tatuajeaz hizketan, beno tatuajeaz eta piercing-az. Elkarrekin egin baitzituen. Etxean ez zitzaizkiela gustatuko jakin eta ezkutuan egitea pentsatu omen zuen. Gero ordea, bista-bistan egitea zela onena uste izan zuen. Sumatu nion nik laster berezia zela berarentzat benetan.
Begiak lausotu eta barrena husten hasi zen, ez zen esanahi argi bat emateko gai izan, baina marrazki gutxirekin hunkitu izan da jendea hainbeste. Norbera berearekin bakarrik noski. Azalean margotu diotenarekin, edo margotua ez daukanarekin, nik zer dakit.
Dakidan bakarra da: funtsezkoena, ezinbestekoena, ikusezina dela begientzat…