Halaxe nindoan, edo trenak ninderaman, paperezko egunkaria irakurtzen, Atef Abu Saifen Gazako sarraskiaren egunerokoaren azkeneko kronika durduzagarrian murgilduta, bagoian gazte bat sartu zenean beste hainbat bidaiari berrirekin batera. Lehen kolpean ez nintzen ohartu, eraikin birrinduen azpian ehortzirik zegoen gorpuaren eskutik tiraka ari bainintzen, --irakurketan hain sartua bainengoen--, baina handik gutxira zur eta lur geratu nintzen gaztearekin.
Zozo zuria izango balitz bezala geratu nintzaion so. Kaxalote albinoa izango balitz bezala, hobekiago esateko. Izan ere --orduantxe konturatu nintzen-- Herman Melvilleren Moby Dick eleberria zeukan irekia, Juan Garziak euskarara ekartzeko bost urte behar izan zituen horixe bera, Balea Zuria argitaletxeak inprimatutakoa.
Gainerako guztiak telefonoei so orno zerbikalak okertzen ziharduten bitartean, ni, burua tente-tente nuela, ezin nion gazteari begiratzeari utzi. Zein itsasotan ote dabil? Balea zuriaren oldarra jasan duten zenbat ontzirekin egin ote du topo dagoeneko Pequod-ek? Txinako itsasoko balea elkartze masibora abiatu ote da? Japoniako tifoi beldurgarria igaro berri da? Aurrez aurre al dago Moby Dick-ekin?
«'Scroll' eta algoritmoekin tontotuta dagoen gero eta gizarte manipulagarriagoan, ekintza iraultzailea iruditu zitzaidan gaztearena»
Scroll eta algoritmoekin tontotuta dagoen gero eta gizarte manipulagarriagoan, ekintza iraultzailea iruditu zitzaidan gaztearena. Eserlekutik altxatu, gaztearengana hurreratu, eta «kaixo, esadazu Ismael» botatzeko gogoa piztu zitzaidan, baita bion artean mundua salbatzera abiatzeko gonbita luzatzea ere. Esango diot, ez diot esango… trena gelditu, eta jendea altxatu egin zen. Bagoi erdia hustu zen, eta irten zirenen artean zihoan gaztea. Leihotik azken begiratua bota nion, ordurako zorroan sartua zuen liburua gazteak, eta eraikin birrinduak lurperatutako gorpuaren eskuari oratu nintzaion berriro.