Arropa zaharretan kabitu nahi niken,
neure arropa zaharretan gelditu,
arbola lo gelditzen den bezala,
gora begira baina betiko lurrean,
xahututako galtzetan,
betiko besterik behar ez dudala,
ez erloju, ez hitzordu ez ezer;
arropa zaharren usain garbian,
jaio gintunanekoan beharbada,
hire alboan altzo eta neke,
amak egindako jertse gris argian,
ez gerorako, ez etorkizunaren jagole,
orainaren miserian eta edertasunean bizitzeko,
dena berria balitz bezala, jaiogabea,
herri hustuen pauso gorrikaretan
eta sakonago ere bai, barrurago,
ibai amniotikoetako ihes liluragarrian,
Eta beti hirekin, sorbaldaz sorbalda,
begiz begi dena birrintzeraino,
ezpainetako mozkorra, osinen gatza,
misterioa, ezkien dardara,
bezatu genitinan urretxorien hegada.