Une batzuetan pentsatzen dut mundua triste eta etsita dagoela, gris bihurtu dela, diruarekin erosten ez diren beste balio horiekiko interesa galdu dugula, eta haien distira edozein metal baino ederragoa eta iraunkorragoa dela.
Emozioak partekatzera mugatu edo gutxitu garen gizarte bat ikusten dut, ia ez diogu elkarri begietara begiratzen; edo, baztertu egiten ditugu begiradak gurutzatu orduko; edo, tinko jarraitzen dugu mugikorreko pantailara begira; edo, eskale baten ondotik pasatzen garenean beste norabait begiratzen dugu.
Uste dut birplanteatzeko unea dela ez ezdaukaguna, baizik eta garena; ez ematen duguna, baizik eta emateko borondatea; ez trukea, baizik eta elkartasunez eta maitasunez partekatzea. Badakit jarrera honek ez dituela arazo finantzario, ekonomiko eta politikoak konpontzen, baina goizero irribarrez hastea, agurtzea, hitz atsegin bat izatea, beti besarkada bat prest izatea oso urrats garrantzitsua izango litzateke.
Errealismo soziologikoa behar dugu, egungoa eta jardun politikoa ondo aztertuz. Inauteri hotsak itxaropenera eta elkartasunera gonbidatzen gaitu. Bide hau jarraitu behar dugu. Albiste txarrak onak baino indartsuagoak izan dira, baina hobera egingo dugula espero dut. 2023an ere atakatik irtengo garela.
«80 urte bete eta gaixotasun terminal batek jota zegoen gizon batek errebelazio bat izan zuen, eta horrek bizitza ikusteko modua eraldatu zion»
Ez dakit istorio bat edo fabula bat izan zen, baina diotenez, 80 urte bete eta gaixotasun terminal batek jota zegoen gizon batek errebelazio bat izan zuen, eta horrek bizitza ikusteko modua eraldatu zion. Hain da horrela, ezen hil baino ordu batzuk lehenago, bere hilobian jartzeko epitafioa utzi baitzuen idatziz: «Haurra nintzenean mundua aldatu nahi nuen. Gaztea nintzenean nire herria aldatu nahi nuen. Heldua nintzenean nire familia aldatu nahi nuen. Eta orain agure bat naizenez eta hiltzeko zorian nagoenez, ulertu dut ni aldatu izan banintz, beste guztia aldatuko nukeela».