Bizitzak aurrera jarraitzen du, baina gakoa txinparta jartzea eta eguneroko bizitzan dugun onena egitea da. Maiz erabiltzen ditugu ezer esaten ez duten esamolde hain generiko eta etereoak. Ideia handi guztiak, hala nola zoriontasuna, bakea, justizia, elkartasuna, anaitasuna, eta abar, baldin eta ez badute errealizazio zehatzik aurkitzen harremanetan jartzen naizen gizon-emakume bakoitzarengan, gutxi balio dute, edo are okerrago, hitz hutsak izan daitezke, adierazten duten utopia gutxiesten dutenak.
Batzuetan pentsatzen dut bizitza piano bat bezalakoa dela. Tekla zuriek une zoriontsuak irudikatzen dituzte, eta beltzek, une tristeak. Biek ematen diote musika bizitzari. Bizitza pozez eta tristuraz egina dago, une positiboz eta negatiboz, argi-itzalez, eta dualtasun hori errealismoz eta lasaitasunez onartu behar da. Bestela, ilusoak edo derrotistak izango gara, eta bi jarreretako bat ere ez da zuzena. Beti pentsatu izan dut bizitzea opari bat dela, hau da, bizitza erdi opari eta erdi zeregin dela. Esker ona eta lana da gure existentziaren sintesia.
Batzuetan pentsatzen dut bizitza piano bat bezalakoa dela. Tekla zuriek une zoriontsuak irudikatzen dituzte, eta beltzek, une tristeak.
Onartzen dut garai zailak bizi ditugula arrazoi ekonomiko eta pandemikoengatik. Askatasuna hitzak elkartasuna ekarri behar du. Funtsezkoa da kutsatzeko eta arrisku publikorik ez izatea. Eskerrak eman nahi dizkizut jaso dugunagatik, eta falta den beste edalontzi erdia argitasun, ahalegin eta tinkotasunez betetzen jarraitu behar dugu. Txertaketa herritartasun, elkartasun eta koherentzia-ekintza bat dela uste dut. Hori lantzea eta zaintzea askatasun solidarioa eta zibikoa errespetatzea da.
Behealdeko edalontzi erdia besteengandik jaso duguna da, eta goiko edalontzi erdia guk egiten dugun lanaren eta ahaleginaren emaitza.
Aurreko batean, lagun zahar batek erresilientziaren beharraz eta pazientzia historikoaren balioaz hitz egiten zidan, baina berak pazientzia azpimarratzen zidan: bake+zientzia (pax-scientia) binomioarekin. Bai, egia handia!