Beti oporretan

Oporleku tipikoez gain, konfort eremutik atera gabe gozatzea zilegi dela aldarrikatzeko, ezinbestekoak dira oporretako bizilagun tipikoak ere: bai, guk ere euskara gehiago entzun dugu Mediterraneo ertzeko txokoetan, gure bazterretako zenbaitetan baino.

Baieztapen hori arin samar egin liteke hoteleko buffetean, lasai eserita. Gero, ordea, gosaritan hirugihar edo croissant gehiegi jandakoan bezala, errealitate hori ­han gehiago, hemen baino ­tripako min bilakatzen da askorentzat, liseritu ezinda.

Egiari zor, ni, saiatu ere ez naiz saiatzen liseritzen. Ez baitakit ba ote den infusiorik, nire sabelak jasan dezan haur txikien guraso euskaldunak haien artean espainolez barra-barra aritzea, patioan edo parkean edo pistinan edo edonon. Ohituraren eta inertzien izenean, komunitatea, ardura, kontzientzia, begirunea aintzat hartu gabe. Bihotzerre linguistikoa.

Lurrikaratxoa baitakar ohiturak aldatzeak. Ohiturak aldatzeak dantzan jartzen du gure oinen azpiko zorua; zerbait uzkurtzen diafragma inguruan. Begiratu, bestela, bere errutina antolatutik oporraldi itxuraz idilikora bost bat orduan lekualdatzen den haurraren urduritasunari: ez du joan nahi, egiazki joan nahi duen arren. Iritsi baino lehen jakin nahi du nolakoa izango den logela, zer egongo ote den logela horretako kortinen atzean, nolakoa izango den igerilekua.

Kontrolaren jabe izateko biziraupen-sena, horixe da. Baina, behin helduarora iritsita eta gure mobidak eta gure traumak lantzen jarrita, egoeren gainetik gu gaudela sentitu nahi izateari uztea, egin genezakeen ekintzarik eskuzabal eta komunitarioena izan liteke, akaso.

Egun gutxi barru datorkigu ariketa, konfort gunetik ateratzen ikasteko. Norberak ikusi beharko du erosotasunari eta kontrolari zenbateraino utzi joaten, euskararen erabilera gora etor dadin. Elkar mugituz egingo dugu. Ba, mugituko ditugu zoruak, ohiturak, inertziak eta mamuak, eta agian, haurrek egin ohi duten bezala, azkenean ez dugu etxera itzuli nahi izango, sentituko garelako beti oporretan.