Banderen kontua izan liteke. Horia eta gorria da eurena, llaüt-ean aritzen direnena; izar batek apaintzen du batzuena, eta urdina ere izan lezake, norbere ideia eta nortasunaren kapritxora.
Kantauri aldean, berriz, itsasoaren biziari jarraitu nahian-edo, kolore festa zabalagoa da. Urdina oihal zuriaren gainean, izar gorri batekin sarri,eta izarrik gabe askotan. Txuri eta gorriaren arteko tandemik ere bada, eta, noski, gorri-berde-zuria haizeratzen dituen trapua ere bai.
Eta, nola diren gauzak. Kolore bat edo beste aukeratzea ia delitu den honetan, tostaz tostakoak lehia irabazten dio, oraindik ere, ideologiari. Indar erakarle handiagoa du, llaüt eta traineruetako tostetan doazen arraunlari guztiak - zein haien zaleak-, bandera bakar baten itzalpean zintzo demonio edukitzeko.
Bai, bandera hori. Koloreen deskribapenetan sartzeko beharrik ez duen hori. Eskuan hartzeak arraunaren historian Nor izatea ahalbidetzen duen hori. Koroa pisutsurik behar ez duen oihal hori.
Ligaren ekuadorrera heldu dira ontziak eta, dirudienez, ez da nahikoa izango ziabogarik ederrena ematen asmatzea. ‘Iraila' jartzen du helmugako balizan, eta poparean maisu izan beharko dute, llaüt zein traineruek, trapu garestienaren gerizpera hurbiltzeko.