Prokrastinatzen

Aktoreak bere minuturik loriotsuenean esandakoak zeukan arrazoiaz edo haren oportunismoaz haratago, «procrastinating» hitza gelditu zitzaidan niri iltzatuta. Erdarakeriz euskaratuta are aldrebesago eta erakargarriago, pentsatu zuen prokrastinatzaile xume honek, ezinezko hitzarekin liluratuta.

Gaur, orain, egin behar dugun hori behin eta berriz biharko uztea «geroko gerotan» jardutea, Axularrek esango lukeen bezala: horixe da prokrastinatzea. Itzulpen kaxkarrak nahikoa grafikoki adierazten duen moduan, jardun zitala da: bere bertsiorik pertsonal eta apalenean, alferkeriaz eta plazer intimo punttu batez janzten da; sortzen dituen ondorioak konpongarriak izaten dira normalean, borondate pixka bat izanez gero.

Aldiz, prokrastinatzaileen arduraren maila gora doan heinean bihurrikeria hori ankerkeria ere bilaka daiteke. Seguru asko Leonardok alfonbra gorri bat zapalduko zuen urrezko garaikurraren bila joan zenean. Egun horretan bertan beste alfonbra estu eta luze, oso luze bat jarri zuen aktibista talde batek Bruselako Parlamentuko sarreran. Paperezkoa zen eta metroak eta metroak betetzen zituen zerrenda batek osatzen zuen, goitik behera: Europarako bidean Mediterraneoan hildako errefuxiatu guztien izenen zerrenda zen. Hor ito ez zirenak burokraziak estutu ditu azken hilabeteotan, europar mugen ondoko kanpalekuetan, beti «bihar» etorriko den urratsaren zain. Udaberritik hona Estatu Espainiarrera 18 errefuxiatu baino ez dira iritsi.

ETAk armak uztea, euskal presoak Euskal Herrira ekartzea... ez al gabiltza etxean ere atzo konpondu behar genituen auzi garrantzitsuak alfer-alferrik atzeratzen? Egin dezagun gaur. Gero, gerokoak.