Zirkuitua eta denboraren lurrina

- Ama, lasaaai, zergatik jartzen zara hain urduri?

Teknikaria etorri bitartean, ebidentzia: alperrik da hustu eta hustu aritzea, baldin eta zirkuitua kargatzen duen iturria eteten ez bada. Ura moztea da, jakina, behin-behineko irtenbidea. Uraren sarbideari neurria hartu arte, behintzat.

Ez ote da seinale bat izango?

Bizitzaren osotasuna ezin da kantitatearen arabera neurtu, irakurri dut egunotan Byung-Chul Han korearrak idatzitako Denboraren lurrina liburuan: bizitza azkarrago bizitzeak, gauza gehiago eta gehiago egiteak ez du inolaz ere bizitzari etekin gehiago ateratzen laguntzen. Alderantziz. Patxada ez hartzeak bizitzaren kontzientziaz gozatzea eragozten du.

Perspektiba hartzeko, iradokitzen du egileak, orainaldiaren narratiba gainditu eta iraganari eta etorkizunari ere eskaini behar diegu denbora. Eta elkar entzuteari eta ulertzeari. «Jendea presaka dabil orainaldi batetik bestera. Eta horrela jendea zahartu egiten da, baina heldutasunik gabe».

Presaren garaiak ez du usainik, dio idazleak. Lurrina poliki dastatu behar baita, gaur gure bizitza gobernatzen duten irudiak baino askoz ere mantsoago. Eta usaimena ezinbestekoa da egunerokoan bazter utzitako sentimendu eta esanahiak berreskuratuko baditugu...

- Orduan konponduta dago, ezta ama?

- Oraingoz bai, ez kezkatu.

Eta nire barne-zirkuituaren giltzatxoak eta biok zeharka begiratu diogu elkarri, negoziazioa latza baina emankorra izango dela jakitun. Urte berri on!