Entseguak; eskulanak; azken ukituak plataformari, edo azken aurrekoak. Txapelak, gonak, betaurrekoak, berokiak, kapak, leotardoak, margolak, kaskoak, biboteak, barruko kamisetak. Non demontre dago peluka berri hura? Igandekoa... asteartekoa. Uf, hau zakarretara; beste hau dianarako. Haurraren iazko jantzia?? Eeez, txikia geratu zaio! Zezenetako sarrerak begi-bistan, ez ahazteko. Ta balkoia apaintzeko telak... mantelen armairuan?
Santa Maria parrokiko kanpandorretik Galtzaundi-ren doinuak bederatzietan. Eta kalean jendea traste xelebreak garraiatzen, barrabaskeria txikitan ariko balira bezala. «Ez esan osabari zertaz atera behar dugun, sorpresa izan dadila (aurten bai flipatuko dutela)». «Hiru gehiago igandean afaltzeko; sartuko dira, ezta?», apuratuta. «Ai ama, ez dut gripea pasa. Propoleoa hartuko dut?».
Buruhauste gehiegitxo, pentsatuko du inauterien zoramenetik at bizitzeko hautua egin duenak, logika zintzoki jarraituz. Baina zer egingo diogu ba, beste batzuk behar-beharrezkoa dugu datorkigun zurrunbilo hori. Itxuraldatu egingo garelako? Hori bakarrik ez: urtean behin gure eta besteen gatzaz, musikaz, dantzaz, lotsagabekeriaz erabat janzteko irrika dugulako. Aukerako mozorroa -luze landutakoa, korrikalaria zein betiko txantxoa, berdin da!- jolasteko aitzakia baino ez delako, nork bere txapela umoretsu defendatuz gozatu eta gozarazteko. Bizirik gaudela ospatzeko, baita gurekin ez dauden horien omenez ere.
Eta ikasi dugulako giro horretan edozer gerta daitekeela. Estualdia sentsualitate bilakatzeraino. Literalki: kontrolpean nahi gaituen troika aspergarri hori Troika bilakatuko da Tolosan laster. Eta pieza ederraren sorginkeriaz berriz ere adiskideak zein ezezagunak gerritik helduko ditugu eta kale erdian dantzan hasiko gara bi mozorroen arteko ezinezko nahasketan, zorabialdi suspergarrian, bihurri bezain sano: inauterizale peto. «Dantzan hasitakoan / dantzan hasitakoan / nahiz ta gorriak ikusi / ez zara gorritzen / txantxo azpian». Bejondeigula!