Argi izan behar dugu, konfinamendua ez dela pandemiaren aurkako segurtasun neurri bat bakarrik, baizik eta gobernuak biztanleria kontrolpean izateko praktika ere badela. Oraingoan, gaixotasunak eta babes zibilak indarkeria poliziala legitimizatzeko aitzakia ematen die buruzagiei eta honekin hurrengoan beste aitzaki bat jarriko dute gure gorputzak eta ideiak kontrolpean izateko.
Konfinamendu honetan espetxeei buruz pentsatzeko denbora nahikoa izan dugu eta ateratako ondorioetako bat boteredunek ordena soziala mantentzeko erabiltzen duten tresna dela da. Espetxeak existentziaren helburu nagusia, estatua mantentzea da. Sistemaren oinarriak babesten dituzte eta autoritatea adierazteko modu nagusiena da. Horretaz gain, jendartea bi multzotan banatzeko erabiltzen dute.
Krisi egoera honetan, gobernuaren jarrera klasista, kapazitista eta arrazista agerian geratu dira. Hasteko, gizaki guztiak kuarentena igarotzeko espazio seguru eta eroso bat dutela suposatzean. Azken egun hauetan, berrietan ez da etxebizitzarik ez dutenei buruz hitz egiten, ez errefuxatuei ezta kalean bizi den jendeari buruz ere, are gutxiago, hauek poliziarengandik jasotzen duten errepresioaz. Bestalde, neurodibergenteak ere ez dira kontuan hartu krisialdi honetan. Nahiz eta gobernuak hauei kalean denbora gehiago ibiltzeko eskubidea eman, estatuaren indarrek ez dituzte haien beharrak errespetatu.
Azkenik, garrantzizkoa da aipatzea itxialdi honek langile klasearengan eta antolatzen diren norbanakoengan zer nolako eragina izan duen. Izan ere, honek antolatzeko gaitasuna kendu digu burgesiaren izaera ofentsioboari aurre egiteko.
Argi utzi nahi dugu, honek ez duela ahal den moduan gu guztion jardun politikoa etengo eta bakoitza bere etxetik bada ere, politizatzen jarraituko dugula eta hau bukatzean inoiz baino indartsuago izango gaituzte.
Burgesiaren ofentsibaren aurrean klase elkartasuna