Hitz horiek adimenean geratzen zaizkigu, ditugu benetan barneratzen. Hitzak azalean geratzen dira. Benito Lertxundiren kantuak zioen bezala: “itzak, itzak dira, aizeak parrez darazkiñak”.
Eta horixe gertatzen zaigu, hitzak buruan geratzen direla, hitzaren zentzurik benetakoenera ez garela heltzen. Zeren, hitzaren benetako zentzua bihotzean dago eta ez garunean. Gizakiaren lau motorretatik bakarra da garuna, baina gaur egunean besterik ez darabilkigu. Eta horrela nola iritsiko gara ba benetako aurrerabide horretara? Adimena soilik darabilen gizarteari onbera izatea eskatzea, hanka bakarraren gainean dabilen txakurrari Txindokira igotzea eskatzea bezala da.
Hitzak bihotzera heldu behar du. Horretarako gure burua entzuten ikasi behar dugu, baina mundu honetan zarata gehiegi dago gure burua entzun ahal izateko. Halere, gure burua entzuten hasten bagara, sentimenduak ulertzen hasiko gara eta gizaki onberagoak bilakatuko: tradizioak ez ditu alferrik eraiki monasterio eta tenpluak (isiltasunaren lekuak).
Gizakia eboluzionatu gabe, zientziak aurrera egiten jarraitzen badu, hiltzeko makinak eraikitzen ari gara, ez besterik.
Horregatik, lehenengo isildu, gure burua entzun eta sentitzen ikasi behar dugu. Ondoren, bihotzak intelektualen esaldiak uler ditzan.
Esaldi potolo horietako batekin uzten zaituztet: irribarrea bumeran bat bezalakoa da, jaurtiz gero, lehenago edo geroago, baina bueltan etorriko da.