Egun horretan, Tolosaldean lehendabiziko topaketa egin genuen. Hainbat herritako 31 pertsona baino gehiagoko taldea osatu genuen: Alegia, Bidania-Goiatz, Amasa-Villabona, Berastegi, Ibarra, Lizartza, Ordizia, Tolosa, Zizurkil eta Andoain.
Independenteak gara, irabazi asmorik eta betebeharrik gabeko taldea; irekia eta enpatia eta errespetuduna.
Whatsapp bidez komunikatzen gara elkarrekin, eta pixkana taldea handituz doa. Kideon artean harreman ona dugu, eta lotura estua egin dugu.
Gure hitzorduetarako lekua eta eguna denon artean adostu ditugu. Topaketa horietan elkarrekin hitz egiten dugu, bizipenak partekatzen ditugu, eta gure patologiaren inguruan aritzen gara. Berezia eta anitza da gure gaixotasuna, eta gaixo bakoitza mundu bat da.
Mallorcan eta Valentzian jakin dute Tolosaldean badela fibromialgia dutenen talde bat, eta gurekin bat egiteko nahia erakutsi dute. Hurrengo hitzordua 2026ko urtarrilaren 14an izango dugu, 18:00etan, Berazubi elkartean.
Fibromialgiaren sintomak askotarikoak dira, hala nola, ziztadak, hotzikarak, buruko minak, nekea, goragaleak, zorabioak, urdaileko arazoak, gorputzeko erredura, insomnioa eta muskulu-gogortzea. Antsietatea eta depresioa ere ager daitezke.
Min iraunkorra deitzen diogu, leuna, neurrizkoa, handia edo akutua izan. Familiak, eta oro har, gizarteak ez gaituela ulertzen sentitzen dugu fibromialgia pairatzen dugunok. Izan ere, analitikek, erradiografiek edo erresonantziek ez dute islatzen gaixotasuna. Mamu ezkutu hau, beste hainbat patologia bezala, azaltzeko zaila da. Eta, berarekin bizi behar izatea ere, gogorra da.
Gaur egun, ez dakigu zehazki zein faktorek eragiten duten bere agerpena. Baina, hipotesi guztien artean, badirudi logikoena dela estres emozional kroniko baten ondorio izatea; zirkulazio-istripuen eta trauma osteko egoeren ondoren ere agertu ohi da.
Esfortzuak gutxi ez balira bezala, beste borroka bati aurre egin behar diogu, agian are eta zailagoa: ulertezintasuna. Mina kontrolatzea funtsezkoa da lehen urrats moduan, eta familiaren eta gertukoen laguntza ezinbestekoa da bizi-kalitatea handitzeko.
Osakidetzako sailburuari esan nahi diogu osasun publikoa oinarrizko eskubidea dela, eta ez diezagula kendu. Era berean, eskatzen diogu baliabideak ez murrizteko, pisurik gabeko arrazoiak argudiatuz. Langileak izan ginen eta gara, asko langabezian daude, emakumeak batez ere. Giza arrakala sozialaren aurrean, baliabide gutxien dituzten pertsonak baztertuta geratzen dira.
Egokia iruditzen zaigu gaia ikastetxeetara eramatea, izan ere, haurrek euren etxeetan sufritzen dute gaixotasuna, amaren, aitaren edo aitona-amonen tristurarekin, umore-aldaketekin eta isolamenduarekin. Modu horretan ulertuko lukete ez dagoela sendatzeko botikarik. Institutuetan eta gainerako zentroetan ere, hitzaldiak antolatzea garrantzitsua litzateke.
Gogoratu behar da 1992an OMEk (Osasunaren Mundu Erakundeak) maiatzaren 12a Fibromialgiaren Mundu Eguna izendatu zuela. Gizarteari ikusgarritasuna ematen, sentsibilizatzen eta enpatia pizten jarraituko dugu. Eta, 2026an, bigarren topaketa antolatuko dugu.