Adinean aurrera egin duten emakumeak dira, oso mundukoak, oso ebanjelikoak eta oso Tolosakoak. Galdetzen zaienean, zein da zure desira sakona?, apalki eta sinpleki erantzuten dute. Eta garrantzitsuena, barru-barrutik ateratzen zaie. Egia esan, denek azaltzen dute, bakoitzak bere erara, zer den: maitasun istorio bat. Maitasun horri leial izan zaizkio urteetan, neguak eta udaberriak joan dira. Ez dira mojatxoak, pieza bateko emakumeak baizik, ausartak eta ebanjelioari emanak.
350 urte baino gehiagotan, emakume talde batek ilusioz lan egin du Tolosan. Isiltasun hartan, Santa Klara komentuko jangelan ere eten egiten ziren otoitzak eta festa txikiak. Etxetzar irekia izan da eta harrera egiteko lekua, laguntzekoa eta entzutekoa, elkartzekoa eta otoitza egitekoa. Emakume horien kezkak eta arazoak, moja klaratarrak, edozein familiakoen antzekoak dira. Gizaki bat baino gehiago dauden tokian, marruskadurak eta maitasuna daude. Isiltasuna, komentuko atea irekitzea, entzutea eta otoitza funtsezkoak izan dira Tolosan egin dituzten ia lau mendeetan. Ez dakit bizitza kontsakratua etorkizunekoa izango den. Uste dut ez dela desagertuko, baizik eta eraldatu egingo dela eta bihar bestelakoa izango dela. Tolosako Santa Klara komentua da gaur egun, nahiz eta fundazioa 1612koa izan eta eliza 1711 eta 1732 bitartean eraiki zen. Badirudi lau aldiz aldatu behar izan zutela gerren eta zorigaiztoko nekeen ondorioz.
Larunbat honetan, azaroak 11, Fernando Prado Donostiako gotzaina buru dela, eskerrak emateko eta agurtzeko eukaristia ospatuko da bertan, 11:00etan. Lau emakume horiei beren espiritualtasuna, lana eta ausardia aitortzeko eta eskerrak emateko hitzordua izango da. Kontenplaziozko moja hauen bizitza baloratzen dut, baina gero eta gehiago inposatzen da ekintzan kontenplaziozkoak izatea, munduko klaustro handian umiltasunez, koherentziaz eta fedearekin bizitzea.
Joxe Agustin Arrieta, Tolosa