2019az geroztik, Gipuzkoako Foru Aldundiari atxikitako Kabia erakundeak kudeatzen duen Iurramendi egoitzan bizi da. Eta pandemiaren eskutik, familiartekook ziurgabetasuna, isolamendua, sarrera-murrizketak, funtsik gabeko azalpen azkarrak, zentroko atean zegokion EHAA jartzera mugatzen ziren informazioak, horri buruzko azken ordenantzarekin, datarik gabeko des-sektorizaziorako abisuekin. Hori gutxi ez balitz, ezin dugu ahaztu, besteak beste, Kabiaren eta langileen arteko lan-gatazka, langileen eta baliabideen kopurua handitzea eskatzen duena.
Ordezkari politikoen eginkizuna herritarren ongizatea bermatzea da, baina baita erakunde publikoen funtzionamendu egokia ziurtatzea ere.
Bada, zera galdetu nahi nizueke: adinekoen egoitzetan zenbat senide hiltzea saihestu zitekeen? Ondorioak atera dituzue akats berberak ez errepikatzeko eta egoitzen funtzionamendua hobetzeko? Osasuna lehenetsiko al dute balizko pandemiei aurre egiteko prebentzio-neurrien bidez? Hori egitea al da arduratsuena, egoitzetako zaintza-lanak azpikontratatuz?
Zoritxarrez, pandemiaren ondoren arazoak ez dira hobetu eta kasu batzuetan areagotu egin dira:
- Egoitzak ez ditu behar bezala informatzen egoiliarrak eta senideak.
- Langileak falta dira. Adibidez, arratsaldeetan mendetasun larria duten 28 egoiliarrentzat 2 zaintzaile baino ez daude.
- Denbora librearen eta aisialdiaren kudeaketa eskasa.
- Arratsaldeetan ez dago arduradunik plantan senideak artatzeko. Tratuan gertutasuna galtzeaz gain, egoiliarrek aldaketa horiek langileengan sortzen duten estresa jasaten dute.
- Eraikineko espazio batzuk ez dira aprobetxatzen eta beste batzuk zaharkituta daude eta arriskutsuak izan daitezke.
Galdeketak egin diren unean ez zaizkie emaitzak jakinarazi egoiliarrei eta senideei.
Hauek dira gure senideen bizi-baldintzak, zainketa-katean ahulenak. Hona hemen adibide bat. Gure senideak komunera joateko laguntza eskatzerakoan, hainbat egoerari egin behar diegu aurre: ez da inor agertzen abisu-sistemak funtzionatzen ez duelako, langileak berandu agertzen dira, Ez gara iristen! Ez gara iristen! esanaz... Azkenean, eta gure senidearen larritasuna kontuan hartuta, konponbidea gure esku geratzen da, horrek dakartzan arriskuekin.
Deigarria da goizeko eta arratsaldeko langileen arteko aldea. Gure senideek goizetan behar duten higienea dela eta, ulergarria izan daiteke langile gehiago egotea, baina arratsaldeetan langile gutxi daudenez, egoiliar askok telebistaren aurreko korridoreetako ezerezari edo lozorroari erreparatzen diote, eta gutxi batzuek baino ez dute parte hartzen programatutako jardueretan (pintura, bingoa, eta abar). Denbora libreak eta aisialdiaren kudeaketa eskasak ondorio larriak dakartza egoiliarren ongizatean, hala nola: asperdura, gaitasun kognitiboaren galera eta mugikortasuna, frustrazioa, isolamendua, bakardadea eta jokabide disruptiboak.
Egoiliarraren senide gisa, baliabide guztiak mugatuak direla uste dut, baina nahiz eta protokoloa, azterlanak, estatistikak eta plan instituzionalak oso ponposoak eta egungoak izan hauteskunde garaian, Kabiako arduradunei bakarrik eskatzen diet enpatia eta erantzukizuna gure adinekoen egoerarekin eta haien zaintza onarekin.
Adeitasunez, senide bat kezkatuta.
Juan Carlos Prados (Tolosa)