Izan ere, egia esan, bada pertsona baten hilketa «biktimentzako justizia-neurria» dela ziurtatzera ausartu dena. Eta ez da edonor, ez.
Bada horixe esan du, Ipar Amerikako Estatu Batuetako Presidente Joe Bidenek, eta ez abstraktuki, ez, baizik eta Hezbola talde xiitako liderraren, Hassan Nasrallahren hilketari buruz.
Onartzen dut, noski, Hamasek duela urtebete Israelen aurka egindako eraso bortitza gogoratu behar dugula, 1.200 pertsona inguru hil eta beste 251 bahitu zituela, beraientzat eta maite dituztenentzat egoera dramatikoa zabalduz.
Eta, jakina, biktima horietako bakar bat ere ezagutzen ez dudan arren, 1.200 hilketa izan zirela baieztatzen dut, bat ere ez justifikagarria, guztiak erabat bidegabeak eta guztiak erabat arbuiagarriak. Haietako inork ez zuen hiltzerik merezi, ez ezeren izenean, ez ezergatik, ez bere ekintzengatik.
Ondoren jarraitu duenak ere ez du izenik. Israelek Gazaren aurka urtebete daraman eraso bortitz eta etengabearen 42.000 hildakoak, era berean, bidegabeko biktimak dira. Baita, orain egun batzuk Israelgo Gobernuko ordezkari bati entzuten ari nintzaion bezala, horietako 10.000 baino gehiago Hamaseko kide izan balira ere. Izan ere, direnak direla, ageriko bidegabekeria baten biktima izan dira.
Eta, hala ere, esperientziak dio bidegabekeria batek ez duela inoiz beste bat konpontzen edo sendatzen, eta ez diola inori benetako poztasunik sortzen.
«Estatu-terrorismoak Estatuari legitimazioa kentzen dio, inolako defentsarik gabeko exekuzio sumarioan heriotza-zigorra onartzea dakarrelako»
Zentzu horretan, estatu-terrorismoak Estatuari legitimazioa kentzen dio, inolako defentsarik gabeko exekuzio sumarioan heriotza-zigorra onartzea dakarrelako, inolako arautan eta helburu legitimoan oinarritzen ez diren erabakiak aplikatzean.
Biden presidenteak gogoeta horiekin, gutxienez hiru ideia oso arriskutsu bezain gezurti transmititzen ditu. Alde batetik, Zuzenbide Estatuak eta Nazioarteko Zuzenbideak, kasu honetan, ez dutela baliozko baliabide edo mekanismorik delitu-fenomeno jakin batzuen aurka —terrorismoa, beste leku batzuetako narkotrafikoa…— eraginkortasunez borrokatzeko, eta horrek, azkenean, demokraziari berari zilegitasuna kentzen dio, bere erakundeen eraginkortasun eza eta garrantzirik eza agerian uzten baititu. Bestetik, Estatuak ezin duela mugarik izan —ezta giza eskubide oinarrizkoenak ere— fenomeno beldurgarri horien aurkako borrokan.
Azkenik, horrelako krimenak Estatuak egin izanaren ideia —«justizia-egintzak», haren hitzetan— beste ondorio lazgarri bat da, zigorgabetasunarena, ikertzeko eta ezagutzeko jartzen diren zailtasun eta traba nabarmenak kontuan hartuta, eta, kasu horretan, nazioarteko komunitatearen zati handi baten onespen eta babes argi, berariazko edo isilpekoa aintzat hartuta.
Ez, Biden presidentea, ez dago inorentzat justiziarik pertsona baten hilketan, ezta bere biktimentzat ere, hauek ere erantzun bat merezi baitute —justizia bat—, horren kalte handia egin dienaren eskubideak errespetatuko dituena.