Zaintzak, emakumeak eta feminismoa

Erabiltzailearen aurpegia Garbiñe Biurrun Mancisidor 2023ko abe. 15a, 07:59
Azaroaren 30eko greba feminista orokorrak Tolosan utzitako argazki bat. J.M.

Harrotasunez gogoratzen dugu oraindik 2018ko martxoaren 8ko greba feminista, mundu osoko erakunde feministek eta emakumeen eskubideen defentsarako erakundeek deituta. Emakume askok greba egin zuten diskriminazioa, generoko soldata-arrakala eta indarkeria matxista salatzeko. 

Ordutik hona, herrialde honetan gauza asko eta oso garrantzitsuak gertatu dira: lege berri garrantzitsuak onartu dira dira berdintasunaren eta diskriminaziorik ezaren alde, soldata-berdintasunaren alde, lana, bizitza pertsonala eta familia-bizitza uztartzearen alde, sexu-askatasunaren alde, etxeko langileen lan-eskubideen alde… Arau horiek emakumeek kalean eta erakundeetan izan duten bultzada garrantzitsuari erantzun diote. 

Baina inoiz ez da nahikoa desberdintasuna badago. Berdintasunaren arloan egindako aurrerapenak ezin dira berdintasunarekin automatikoki parekatu, berdintasun hori guztiz erreala eta eraginkorra ez bada. Horregatik, beharrezkoa da borrokan jarraitzea, desberdintasunak, bidegabekeriak eta indarkeriak salatzea eta berdintasunaren helburua aldarrikatzea.

Hala gertatu da, adibidez, Islandian. Herrialde horrek berdintasun-indize altuenak ditu. Baina hor ere generoagatiko desberdintasuna dago oraindik. Horregatik izan da greba feminista urriaren 24an, Horri deitzen diozu berdintasuna? goiburuarekin. Egun arrakastatsua izan zen, eta lehen ministroak eta gobernuko beste kide batzuek bat egin zuten grebarekin, berdintasun osoko helburuak oraindik lortu ez izanaren berariazko aitorpenarekin.

Hemen gauza bera gertatzen da. Izan ere, aurrerapenak dauden arren, bide luzea dago egiteko. Horregatik, mugimendu feministak greba orokor feminista deitu zuen Euskal Herrian azaroaren 30erako. Funtsean kalitatezko zaintza-zerbitzu publiko komunitarioa aldarrikatzeko jardunaldia. Izan ere, ondo dakigunez, zaintzak emakumeen ardurapean daude oraindik, bai etxeetan, bai laguntza-zentro publiko eta pribatuetan. 

Zaintzek herritar guztiei eragiten diete eta pertsona guztiak kezkatzen gaituzte, bai zaintzea dagokigulako, bai egun batean egin beharko dugula edo zaindu egin beharko gaituztela pentsatzen dugulako. 

Horregatik, kezkatuta gaude zaintza horiek, egoera edo ingurune pertsonala eta familiarra alde batera utzita, jasotzeko berme publikorik ez dagoelako, eta kezkatuta gaude, halaber, modu pribatuan edo profesionalean zaintzen dutenak sistema horri bidegabeko baldintzetan eusten dioten emakumeak direlako. Emakumeen lana gehiegikeriaz erabiltzeko eredu sozial bat betikotzen duten eta enpresentzat eta gizarte osoarentzat onura ekonomiko handiak dakartzaten baldintzak.

Greba horrek gordinki erakutsi du gizarte-sistema eta zaintza-sistema bidegabearen paradoxa ikaragarria. Hain bidegabea da, ezen, grebarako deia egiteko prozesuan parte hartu duten eta beren diskurtsoa eta aldarrikapenak partekatzen dituztela dioten pertsona arrazializatu migratuen eta ijitoen erakundeek ez atxikitzea erabaki dute, ezagutzea merezi duten arrazoiengatik, emakume askoren benetako egoera adierazten dutelako. 

Emakume horiek alegatzen dute grebak kanpoan utzi egiten dituela, sektore arautu gabeetan edo babes sindikalik gabekoetan lan egiten dutelako, eta horrek mendeko egoeran jartzen dituela, subjektu politiko gisa jarduteko aukerarik gabe. Eta azpimarratu dute, halaber, barneko zaintza ordainduen sistema hori emakume migratuen lanaren bidez sostengatzen dela, barneko zaintzaileen % 95 baitira, eta greba-neurria ameskeria hutsa dela egoera hain prekarioan daudenentzat. 

Horregatik, greba arbuiatu dute, adierazitako helburuen alde borrokatzeko tresnarik egokiena ez dela azpimarratuta, eta gaitzespen gogorrak egin dituzte arrazismoaren aurka. 

Zaila da ideia horiek guztiak bateratzea, baina arazo komun bat partekatzeko espazioak lortu behar dira, nahiz eta ukaezina den batzuek besteek baino askoz gehiago pairatzen dutela. Emakumeok horixe egin behar dugu: gure eskubideak defendatu behar ditugu, eta, hasteko, hainbeste emakumeren administrazio-egoera erregularizatu behar dugu, zaintzaile gisa egiten duten lana aitortu, eta, horren ondorioz, haien lan- eta soldata-egoera erregularizatu. 

Emakume, gizon eta familia askok gure etxeetako lana eta gure maiteen zaintza hain egoera zailean dauden emakumeen esku uzten dugu. 

Beraz, horri ezin zaio berdintasuna deitu. Eta, ondorioz, berdintasuna lortzeko borrokan jarraitu behar da, funtsezkoaren alde borrokatzeko batasuna lortzetik abiatuta.

Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagun gaitzazu . Eduki hau guztia doan ikus dezakezu euskarazko hitzik gabeko Tolosaldea ez dugulako irudikatzen. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ez litzateke posible hori. Gero eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da Ataria: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezun hori: egin zaitez Atarikide!


EGIN ATARIKIDE!