Dozenaka manifestazio egin dira munduko bazter guztietan, bereziki herrialde arabiarretan, baina baita AEBetan eta Europan ere. Hirietako kaleak gainezka egin dute genozidio sionistaren aurka, herri palestinarrarekin elkartasunean, eta Mendebaldeko inperialismoaren zinismo latza salatuz. Haserre hori borrokarako bandera bihurtu da, Netanyahuren Gobernu erreakzionario, arrazista eta faxistaren plana argi baino argiago ikusten delako: ihes egitea ala akabatuak izatea, hori da Gazako zerrendan pilatzen diren 2,2 milioi biztanleei ezarri dien aukera.
Zerrendako iparraldeko 1,1 milioi gazatarrei ebakuazio mehatxua eman zaie, 300.000 soldadu mugan kontzentratu dituen inbasio militar baten asmoen aurrean. Azken batean, krimenak a posteriori justifikatzeko aitzakia besterik ez da. Ebakuazio hori ezinezkotzat jo dute NBEk eta OMEk, eta azken horrek adierazi du "heriotza-epaia" izango dela ospitaleetan pilatzen diren milaka zauritu eta gaixo kritikoentzat, baita haurrentzat eta adinekoentzat ere.
Plan kriminal horrek AEBen eta EBren babesa izan du, Von der Leyenek Israelera egindako bisita lotsagarriarekin antzeztu dena. Inolako eragozpenik gabe babesten dute ekintza oro, izanak izan ekarriko dituen ondorioak. Jarrera hori mantenduz, kontinente osoan manifestazio masiboak egin ondoren, eta propaganda inposatzeko ezintasunaren aurrean, ñabardurak egitera behartuta egon dira orain.
Elkartasun internazionalistako mugimendu eredugarria
Manifestazio itzelak izan dira mundu arabiarreko herrialde guztietan, Yemen, Irak, Qatar edo Jordanian, non gogor zapaldu zituzten, Egipton edota Marokon, zeinak berriki harremanak berreskuratu baitzituen Israelekin, estatubatuarren babespean. Masa arabiarren mobilizazio erraldoien aurrean, kontrakoa ikusten da herrialde horietako gobernuen erabateko paralisian. Diktadura militar ustel horiek negozio mamitsuak egin dituzte Israelekin, Europarekin eta AEBekin, eta urteetan lagundu dute Palestinaren zapalkuntza sionista mantentzen.
Zalantzarik gabe, protesta horiek askoz haratago joango diren beldur dira, elkartasuna herri arabiarren askapenaren aldeko altxamendu bihurtzeko arriskuaren aurrean. Udaberri arabiar berri baten beldur dira, eta horregatik aiene eta adierazpen hutsalak egiten dituzte sarraskiak "nazioarteko zuzenbidearen" mugak errespeta ditzan. Baina praktikan, diskurtsoetatik haratago, aspaldi abandonatu zuten herri palestinarra. Hortik etorri dira urte hauetan Israelekin harremanak berrezartzeko egin diren mugimendu etengabeak, negozio oparoak egin ahal izateko. Orain Palestinaren aurkako zigorraren tamainak hori guztia zapuztu dezake.
Bestalde, AEBetako mobilizazioek gora egin dute etengabe. Milaka mordoak mobilizatu dira New Yorken, Chicagon, Portlanden, San Frantziskon, Kansas Cityn, Washington DCn... sionisten basakeriaren aurka eta, batez ere, bere gobernuak Gazaren aurkako genozidioan izandako parte-hartze lotsagabearen aurka. Etxe Zuriak gerraontziak eta bi hegazkin-ontzi bidali ditu berehala, Ekialde Hurbilean inork ezin dezan erantzun militarrik eman prestatzen ari den palestinar herriaren garbiketa etnikoari.
Hemen Bidenen gobernu "demokrata" ikusten dugu, ezkerretik batzuk aurrerakoitzat jotzera ausartu zirenak, eta militarismoaren ordezkari gogorrena bihurtu dena. Milioika lagunek Ipar Amerikako hamarnaka hiritako kaleak berriro hartu izanak agerian uzten dituzte Ipar Amerikako inperialismoak dituen zailtasun larriak.
Eta gauza bera esan dezakegu Europari buruz, Londres, Glasgow, Madril, Paris, Lyon, Erroma, Milan, Atenas eta abarretan dozenaka mila atera baitira kaleetara, nahiz eta gobernu asko, errepresio irekiaren bidez eta diktadura militar bati dagozkion neurriekin, Palestinarekiko manifestazioak edo edozein elkartasun-sinbolo eragozten saiatu.
Frantzian, Macronek Palestinako auziaren aldeko manifestazioak indarrez eragozteko agindua eman dio poliziari, eta NPAri terrorismoaren apologia leporatzeko mehatxua ere egin dio. Britainia Handian, Justizia ministroak bandera palestinarra duena atxilotzeko agindua eman du, baina ezin izan dute jendetzaren manifestazioen aurrean. Eta Alemanian, sozialdemokratak eta berdeak buru dituen Gobernuak, Die Linkeren babes lotsagarriarekin, preso palestinarrekiko elkartasun-erakunde bat legez kanpo utzi du, eta Israelen aurka eta Palestinarekiko elkartasunez publikoki manifestatzen den edonor jazartzen eta atxilotzen dute. Hau izango da Borrellek aipatzen zigun lorategi europarra!
Israelen basakeria hain handia izan da, ezen ez errepresioak ez mendebaldeko komunikabide burgesen propaganda sionistaren kanpaina nazkagarriak, genozidioa mozorrotuz eta justifikatuz, ezin izan baitute borrokaren goranzko mugimendu masibo bat geldiarazi. Elkartasun mugimendu horrek gora egingo du datozen asteetan, batez ere Gaza suntsitzeko asmo bakarra duen inbasio militar bat dagoelako martxan, ahal bada, 1948an bezala, bertako biztanleak kanporatzeko.
EBk twiterri ohartarazi dio Hamasen aldeko ustezko desinformazioa zabaltzen ari dela. Israelgo Gobernua bertan dauden kazetariak mehatxatzen ari da, herio mehatxuak barne. Kosta ahala kosta eragotzi nahi dute Palestinako herriaren genozidioa zuzenean transmititzea. Prentsa-askatasunari emandako kolpe izugarria da, eta komunikabide gehienek isiltasun konplizea mantentzen dute.
Espainiako Estatuan, hainbat mobilizazio jendetsu egon dira hiri garrantzitsuenetan. Baina hain zuzen ere Pedro Sanchezen Gobernua (Sumarrek, PCEk eta Podemosek parte hartzen dute bertan) Israelen krimenak justifikatzen dituen kanpaina nazkagarri horretara batu da etengabe, autodefentsa eskubidea duela aitzakiatzat hartuta.
Hala esan zuen Pedro Sanchezek mitinean, hori bai, zehaztuz bere burua defenda dezakeela, baina nazioarteko legedia errespetatuz! Nazioarteko legea? Israelek sistematikoki urratu ditu NBEren ebazpen guztiak, lurralde palestinarrean legez kanpoko kokalekuak eta apartheid politika ezarri ditu, eta nahieran jarduten utzi zaie Gazan eta Zisjordanian haurrak, emakumeak eta gizonak inpunitatez hiltzen dituzten kolono eta soldaduei. Zer broma da hau? Inozoak garela uste al dute?
Gerraren norakoak. Netanyahuren ostikadak eta Ekialde Hurbileko gatazka baten arriskua
Israelek barne krisi sakona bizi du, eta horrek gatazka zibilaren ertzean jarri du. Testuinguru horretan, gero eta nabarmenagoa da Hamasen erasoa Israelgo aginte militarrak eta zerbitzu sekretuek, nahiz bere kontraparte estatubatuarrak ezagutzen zutela. Azken finean, erasoak Netanyahuri arnasbide handia eman dio. Bere Gobernua Israelgo Estatua sortu zenetik izan den erreakzionarioena da, bere baitan elementu argi eta garbi faxistak bilduz.
Orain zauri guztiak ixten saiatzen ari dira, gerraren eta Gazako suntsiketaren izenean batasun nazionalera deituz, eta, oraingoz, kontuak ematea saihestuz, antza ustezko segurtasun-akatsak inoiz ez baitziren gertatu. Aldi berean, berak eta bere kide sionista faxistek egoera baliatzen dute joera diktatorialak indartzeko, eskubide demokratikoak erasotuz eta murriztuz. Azkenean, Netanyahuren alderdiak lege proposamen bat ezarri du, "moral nazionala kaltetzen duten" herritarrak atxilotu eta espetxeratzeko, informazioa zabalduz edo etsaiari mesede egingo dion "propaganda" eginez. Hauxe da demokrazia israeldarra!
Baina maniobra horiek guztiak gorabehera, eta egoera honetan, Israelgo gizartean pitzadurak ez dira ixten, eta bide horretatik jarraituz gero, maila altuagoan ere leher litezke.
Tel Aviven, Defentsa Ministerioaren egoitzaren aurrean, bahituen erreskatea negoziatzeko eta Netanyahuren dimisioa eskatzeko egindako protestak barne krisiak jarraitzen duen seinale dira. Nahiz eta larrialdi nazionaleko gobernu bat eratu, Knesseteko 120 eserlekutatik 66ren babesarekin, oposizioko alderdi nagusiak, Yair Lapidenak, bertan sartzeari uko egiten jarraitzen du Netanyahuk muturreko alderdiekin hausten ez duen bitartean. Horrek ez du esan nahi Gazako sarraski basatia babesten ez duenik; aitzitik, nolabaiteko euste-eginkizuna betetzen saiatzen da, Israelgo gizartearen barruan krisia larriagotzea eta Ekialde Hurbilean gerra hedatzea saihesteko.
Israelgo prentsan agertu diren inkesten arabera, iritzi publikoaren erdiak baino gehiagok (%56) uste du Benjamin Netanyahu lehen ministroak kargua utzi beharko lukeela gatazka amaitzen denean. Eta gauza bera pentsatzen dute ehuneko 52k Yoav Galant Defentsa ministroari buruz. Ehuneko 59k ez du inolako konfiantzarik Gobernuarengan gerra kudeatzeko, edo apur bat baino ez, eta oposizioko alderdien boto-emaileen % 88k ez du inolako konfiantzarik Gobernuan. Datu horiek Netanyahuk, bere Gobernuak eta Israelgo klase agintariak aurrez aurre izan ditzaketen konplikazio izugarriak erakusten dituzte, bereziki inbasioa eta Israelgo armadan hildakoak hasten direnean, hainbat analistak ohartarazi duten bezala.
Jakina, erretorika eta propaganda belizista izugarria izan arren, Israelek Gazako inbasioari oso baldintza negatiboetan aurre egin behar dio, eta horrek ez du zerikusirik aurreko egoerekin. Horri eskualdeko gerra pizteko arriskua gehitu behar zaio, Hizbulla gatazkan sartzearekin batera. Izan ere, Hizbullak mehatxu egin du, Gazan sarraski bat eginez gero, eta Iranekin liskar bat izanez gero.
Baina, funtsezkoena masak eszenatokian sartu izana da, mundu arabiar osoko eta AEBetako eta Europako zati handi bateko kaleak betez. Hori dela eta, mugimendu diplomatiko asko ari dira behartzen gatazka ez eskalatzeko eta eskualdeko erregimen ustel asko soken aurka jar ditzakeen gerra saihesteko, hain zuzen, AEBk eta Europako potentziek bizi duten krisi politiko eta sozial larria ere sakondu baitezake.
Herri palestinarraren borroka eta iraultza sozialistaren beharra
Nazio askapenerako herri palestinarraren borrokan ezinbestekoa da programa iraultzaile internazionalista eta sozialista.
Nazioarteko Ezker Iraultzailetik herri palestinarrak bere indar guztiekin estatu hiltzaile eta kolonialista sionistaren aurka borrokatzeko duen eskubidea defendatzen dugu, baita masa-mobilizazioetarako, greba orokorrerako eta, jakina, autodefentsa armaturako eskubidea ere. Azaldu dugun bezala, kontua da zein programa politikoren pean eman daitekeen borroka hori burgesia sionista eta bere aparatu errepresibo eta militarista boteretik kentzeko, baita burgesia arabiarra ere, palestinarra barne, Israelgo Estatuarekin kolaboratzen eta negozioak egiten jarraitzen baitu. Eta hor frogatzen da, azken finean, Hamasen eta milizia islamisten estrategia integrista eta burgesa antzua dela.
Ezin dugu ahaztu Hamas, programa erlijioso oso erreakzionarioa izan duen erakunde fundamentalista, bere garaian inperialismo estatubatuarrak finantzatu zuela, talibanak bezala, Palestinako askapen nazionaleko mugimenduan nagusi ziren ezkerreko indarrei eusteko.
Netanyahu bera Hamaseko buruzagitzarekin akordioak egiten ari zen Gazan, bere asmoa indarrak Zisjordanian kontzentratzea zelako, asentamenduak hedatzeko eta kolonoen talde paramilitarren ekintza armatua indartzeko. Israelgo presidenteak argi hitz egin zuen horri buruz 2019an: "Palestinako Estatu bat zapuztu nahi duen edonork Hamasen errefortzua babestu behar du, gure estrategiaren parte da". Hala ere, estrategia horrek arrakasta izan zuen, Al Fatahren eta PAEren porrotaren ondorioz. Izan ere, Osloko akordioen ondoren, Israelgo azpikontratista polizial eta militarra bihurtu zen lurralde okupatuetan, biztanleria palestinarra arrastoan mantentzeko.
Palestinako masa zapalduak traizionatu egin dituzte hamaika aldiz. Zintzoki aitortu behar da, eta horren ondorioak atera. Alternatiba ez da mullahen Iran, ez da integrismo fundamentalista, masa-borrokan, greba orokorrean eta matxinadan oinarritutako estrategia eta politika iraultzailea baizik.
Era berean, genozidio hori ez dugu geldituko nazioartera dei hutsak eginez, herri palestinarraren zapalkuntzaren konplize baita, Espainiako Estatuan eta Europan ezker erreformistak egiten duten bezala. Egun hauetan ikusten ari garen moduan, programa iraultzaile eta sozialista baten bidez, masa-borrokak bakarrik geldiaraziko du gure anai-arreba palestinarren aurkako sarraskia.
Komunista iraultzaileok baldintzarik gabe babesten dugu herri palestinarraren borroka hamarkadetako okupazio eta sarraskiaren aurka. Eta hori iraultza sozialistaren programa eta metodoak proposatuz egiten dugu. Palestina libre bat Palestina sozialista bat izango da, eta horrek nahitaez ekarriko du iraultza sozialista Israelen ere, estatu sionista eta haren makineria militarra eraitsiz.