Sagardorik ez da sagarrik gabe, eta, era berean, sagarrik ez da sagarrondorik gabe. Azkeneko horiez beteta daude Otalarrea baserriko lurrak. Dozenaka daude: txikiak, handiak eta landatu berriak. Batzuk modu tradizionalean landatuta, eta beste batzuk, errenkada luzeetan, gorantz hazten dira; mahastien itxura gogorarazten dute, ardatz bakarrean hazita baitaude. Izan ere, Otalarrea sagasti esperimental bat da, eta, besteak beste, sagarrondoak landatzeko teknika berriak aztertzen dituzte, hain zuzen, errentagarriagoak diren teknikak.
2012an ireki zen Otalarrea sagasti esperimental gisa. Villabonan dago (Gipuzkoan), baina Gipuzkoako Foru Aldundiarena da lursaila, eta hark kudeatzen du sagastia. Aurretik, Hondarribian (Gipuzkoa) zegoen antzeko sagasti bat, baina lekuz aldatzea erabaki zuten. Bost hektarea pasatxoko lursaila du Villabonako sagastiak.
Hainbat helbururekin ireki zuten Otalarrea: batetik, Euskal Herriko sagar mota desberdinen bilduma bat izateko, «ahal den guztiena behintzat», Aitor Etxeandia sagastiko teknikariak esan duenez; bestetik, gehien erabiltzen diren sagar motak landatzeko eta haiekin esperimentatzeko asmoa ere bazuten. «Zuhaitz guztiak estatistikoki landatuta daude, haiekin modu egokian lan egiteko».
Euskal Herriko sagar mota guztiak ez dauden arren, nagusienak behintzat badaude Gipuzkoako Foru Aldundiaren sagastian. Bildumetan mota berriak zein aspaldikoak daude, eta bakoitzetik hiru hiru zuhaitz izaten dituzte beti, zerbait gertatuz gero haren ordezkoa izateko. Mota zaharrenei dagokienez, ikerketa lan handia egin dute Otalarrean: baserrietara joan dira, eta hango lursailetatik sagasti esperimentalera eraman dituzte. Jendearen laguntza ere izan dute sagar mota batzuk aurkitzeko. «Ordu asko eta itzaleko lan handia dago honen guztiaren atzean», azpimarratu du teknikariak.
Jarraitu irakurtzen Berria.eus webgunean.