Pausoz pauso egiten dute dantzariek beren ibilbidea. Koreografia batean nola, oreka aurkitzeko oinak lurrean ongi bermatzea garrantzitsua da. Baina zapaltzen duten lurra labaina zaie oraindik. Sektorearen egoera prekarioa argitara atera du azterlan batek, ADDE Euskal Herriko Dantza Profesionalen Elkarteak eta Kulturaren Euskal Behatokiak Araba, Bizkai eta Gipuzkoan egindakoa, eta egiaztatu, besteak beste, aldizkakotasun handiko lanbidea dela, ordain apalak ekartzen dituela, eta profesional askok beste lan batzuetan ere jardun behar izaten dutela bizibidea ateratzeko. Profil eta ibilbide desberdinak dituzten hiru dantzari eta koreograforen bizipenak bildu ditu BERRIAk; haien lanbidean oreka eta egonkortasuna lortzeak eskatzen duen ahaleginaz mintzatu dira.
Ikasketa prozesuan egiten ditu lehen urratsak dantzari orok. Eskolak jasoz hasten dute ibilbidea, eta ugariak dira ereduak, inkestak agerian utzi duenez, gehienek ez baitute titulazio ofizialik. Sorterrian eman zituen lehen pausoak Amaia Elizaranek (Tolosa, Gipuzkoa, 1992), Donostiara jo zuen gero, eta Madrilera ondoren, sei urtez dantza garaikideko erdi mailako ziklo bat egitera. Haren iritziz, «oinarritik dago gaizki antolatuta» formakuntza: «Madrilera joan nintzen, 16 urterekin hori zelako garaikidean ibilbidea hasteko aukera bakarra». Halere, adierazi du tituluak gerora ez diola askorako balio izan; zentro ofizialetan irakasteko, adibidez. «Errealitatea da, gaur egun, jende asko dagoela oso kualifikatua, asko formatu dena, dantzan eta lanak sortzen dabilena, eta eskarmentua duena, baina ia inork ez duela toki ofizialetan irakasteko titulu bat».
Jarraitu irakurtzen Berria.eus webgunean.