Ez dira asko berrogei liburutik gorako obra osatu duten idazleak. Horietako bat da Karlos Linazasoro (Tolosa, 1962), baina ez du gustuko berari emankor adjektiboa eranstea. «Onez esaten bada bai, baina peioratiboki bezala esaten dutela uste dut. Ni ez naiz prolifikoa, ni langilea naiz, eta ez dira gauza bera». Hiru hamarkadako ibilbidean, genero ia guztietan atera du lanen bat, eta liburuzain lanbideak utzi dizkion denbora tarte ia guztiak idazteko baliatu izan ditu urte luzez. Nekatu dela aitortu du orain; idazten segitzen badu ere, idazletza lasaiago bizi nahi du aurrerantzean, bere estiloari uko egin gabe, betiere.
Laburrera jo duzu azken bi lanetan ere, Bizipox eta Samuel eta Slawo liburuetan. Zer ematen dizu labur aritze horrek?
Beti izan dut zaletasun hori, sekula ez dut idatzi nobela bat; gehienez ere ehun orritik pasatzen ez diren horietakoak izan dira, ipuin luzeak, azkenean. Mikroipuinak ere lehen liburutik jorratu izan ditut. Hemen ez dago ohiturarik, baina estatu espainolean, Hego Ameriketan... badute tradizio bat, eta asko erakarri nau beti. Ez naiz sekula nobelazalea izan; gazte-gaztetatik poesia eta ipuina idatzi edo irakurri izan ditut batez ere.