1876. urtean kendu zituzten fueroak eta hemengo mutil gazteak solsadutzara joatera behartu. “Barrenen dedan sentimentuba” bertso-sorta jarri zuen Errotak. Bertan bere lehengusuen historia kontatzen du eta egoera gordin hura jasotzen dute bertso hauek. Emakume bertsolariak ere baziren eta plazan kantatzen zuten. Etxaburua familiako asko itsuak ziren eta beren emazteekin kantatzen zuten. Elkarri sekulakoak esaten dizkiete, festa jartzeko asmoz. Joxepa Iñaxi eta Mikela Elizegi Pello Errotaren alabak ziren. Lehena Argentinara joan zen bizimodua ateratzera eta gutuna bidali zion bertsoz ahizpari, Argentinara gonbidatuz. Mikelak ere bertsotan eman zion erantzuna. Beste behin, euri ikaragarri egin, eta berehala hazi zen errekako ur-maila. Pellok, Miel Antton semeari, astoa etxera ekartzeko agindu zion baina astoak ez zuen erreka gurutzatzerik nahi. Baserritarrak eta errotariak aspaldidanik ibili dira xextran. Txirrita, Udarregi eta Errotaren bertso bana datoz horretara. Agustin Zakarra Asteasuko beste bertsolari on bat izan zen. Pello irrikitan egoten omen zen berarekin kantatzeko. “Azpeitiko premiyua” saileko bederatzi puntuko bi bertsoekin ematen zaio amaiera. 1893an bertso-sariketa izan zen Azpeitian. Pello Errotak irabazi zuen saria baina izugarrizko polemika sortu zen ondoren.